Το όνειρο του Κήπου

Όταν ο Βασιλικός Κήπος εθνικοποιήθη το 1927, επό Αβασιλεύτου, εκκίνησε μία περίοδος κατά την οποίαν την φροντίδα του σπουδαιότερου πνεύμονος πρασίνου του κέντρου των Αθηνών ανέλαβε αποκλειστικώς το ελληνικό Δημόσιο. Ήδη, από την έξωση του Όθωνος και της Αμαλίας το 1862, ο Κήπος είχε αρχίσει να γίνεται επισκέψιμος, για ορισμένες ώρες, στο κοινό, ενώ οι Βαυαροί κηπουροί αντικατεστάθησαν σιγά σιγά από Έλληνες. Όπως και να το δει κανείς, η αναχώρησις από την Ελλάδα της παθιασμένης με την Δενδροκομία βασιλίσσης ήταν μία δυσαναπλήρωτη απώλεια. Ανεξαρτήτως πολιτικής ή πολιτειακής καταστάσεως, έκτοτε, στην διαχείριση του Κήπου ενεπλάκησαν υπουργεία, Δήμος και Υπηρεσίες, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Την εγκατάλειψη του πάλαι ποτέ κοσμήματος του Λεκανοπεδίου επεχείρησαν να ανακόψουν αρκετοί δήμαρχοι, όπως και σύλλογοι ιδιωτών που συνεστήθησαν επί τούτου. Ιδιαιτέρως δραστήριος υπήρξε τα τελευταία έτη η Εταιρεία Φίλων του Εθνικού Κήπου, με πρωτοστάτη τον Ιωάννη Κωστόπουλο της Τραπέζης Πίστεως. Μαζί με άλλους περιοίκους συνεκέντρωσαν σημαντικά ποσά αλλά και τεχνογνωσία για την αναβάθμιση του Κήπου. Το 2018 μάλιστα, είχαν αντισταθεί σθεναρώς στη πρωτοβουλία του τότε δημάρχου Γεωργίου Καμίνη για την αντικατάσταση των χωμάτινων μονοπατιών με τεχνητά δάπεδα και άλλες παρεμβάσεις που θα αλλοίωναν και θα κατέστρεφαν την εικόνα του Κήπου.

Μία νέα πρωτοβουλία για να αντιστραφεί η πορεία του Κήπου προς τον μαρασμό ανεκοινώθη, προσφάτως, από τον Κώστα Μπακογιάννη, ύψους 1.800.000 ευρώ. Η χρηματοδότησις είναι εξ’ ολοκλήρου από ευρωπαϊκά κονδύλια, αλλά θα επαρκεί μόνον για ένα μικρό μέρος εργασιών, κυρίως για τις διαδρομές. Το όνειρο για μία συνολική ανάπλαση του Κήπου, θα περιμένει.

Πού είναι η προτομή της Αμαλίας;