Το ΠΑΣΟΚ στην κρίση των 50

Τη στιγμή που στο Μαξίμου το επιτελείο των «καπιταλιστών επαναστατών» του Κυριάκου Μητσοτάκηαναπαύεται στις δάφνες των ιστορικών αλλαγών που εισηγήθηκαν για την ελληνική κοινωνία, ο έτερος «πενηντάρης» του πολιτικού συστήματος πασχίζει να βρει τον εαυτό του.

Το ΠΑΣΟΚ, εκεί που πριν 2 μήνες ήταν μετά βεβαιότητας δεύτερο στην κούρσα για τις Ευρωεκλογές, τώρα «αγκομαχάει» στην τρίτη θέση ψάχνοντας απάντηση για τα happenings του προσφάτως επιστρατευμένου Στέφανου Κασσελάκη. Σε ένα πεδίο, αν μη τι άλλο, πιο ευνοϊκό για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναμφίβολα, η στάση του τόσο στα ζητήματα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών όσο και στις κινητοποιήσεις των αγροτών, του στοίχισαν. Αμηχανία, εσωτερικός διχασμός όσο και έλλειψη πολιτικού προσανατολισμού, έδειξαν πως το πάλαι ποτέ φυσικό κόμμα εξουσίας στην Ελλάδα, έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει για να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας στους «δεξιούς επαναστάτες», που ζουν το δικό τους όνειρο αυτήν την περίοδο στο Μέγαρο Μαξίμου.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης και στις δύο αυτές περιπτώσεις συμπεριφέρθηκε σωστά. Εξέφρασε με την στάση του και τα λόγια του αυτό που σήμερα ονομάζεται «μετριοπαθής σοσιαλδημοκρατία». Άραγε, όμως, σε μία πραγματικότητα όλο και πιο δύσκολης διαβίωσης για τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους, ποιος χρειάζεται κάτι τέτοιο; Η σοσιαλδημοκρατία του Ανδρουλάκη ήταν  χρήσιμη σε καιρούς που το κόμμα βρισκόταν στην κυβέρνηση, είτε σε θέση αναμονής της. Η πρόταση μομφής για τα Τέμπη και αυτή θεωρήθηκε  σωστή, συγκεντρώνοντας ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις, αλλά, κακά τα ψέματα, θεωρήθηκε από πολλούς  ως κίνηση απελπισίας για την ανάκτηση της δεύτερης θέσης στα γκάλοπ.

Και πάλι όμως, δεν φάνηκε προοπτική στον ορίζοντα. Οι εσωτερικές υποδιαιρέσεις, η γκρίνια για τη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου και οι παλαιές προσωπικές έχθρες δεν φαίνεται να επιτρέπουν στο ΠΑΣΟΚ να φέρει το παιχνίδι στα μέτρα που θέλει. Ο πρόεδρός του θέλει να σύρει μπροστά το «κάρο», αλλά εκείνο είναι κολλημένο στη λάσπη. 
Και πώς, αλήθεια, μπορεί να γίνει αυτό; Δεν γίνεται να μιλάς ως Ευρωπαίος κεντροαριστερός για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και να μην τον ψηφίζουν 11 βουλευτές σου. Η νοσταλγία του ενδόξου παρελθόντος στην περιφέρεια σε κρατάει στο παιχνίδι ή οι πολιτικές σου αναφορές; Ελέγχεις το κόμμα και την πολιτική του φυσιογνωμία ή επιδίδεσαι σε ένα ακήρυχτο πόλεμο με εκείνους που νιώθουν παραγκωνισμένοι από εσένα; Όποια και να είναι η οπτική γωνία, το ΠΑΣΟΚ χάνει.

Σε κάθε περίπτωση η ανάδειξη της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ και του πραγματικού του πολιτικού διαμετρήματος, συνιστά μία αναγκαιότητα αυτή τη στιγμή για τη χώρα και την δημοκρατία. Αργά ή γρήγορα, κάποιος θα κληθεί να αποτελέσει το αντίβαρο στον Μητσοτάκη ή στο διάδοχό του, εάν και εφόσον ο πρωθυπουργός κάνει άλλες επιλογές στο μέλλον. Η μετριοπαθής σοσιαλδημοκρατική και ευρωπαϊκή Κεντροαριστερά θα αναδυθεί  μέσα από τις κοινωνικές ανάγκες. Και όχι στις αψιμαχίες μίας μικροψυχίας.