Το προνόμιο του «αμερόληπτου τρίτου»

Πότε, επιτέλους, θα σταματήσει να χύνεται τόσο αίμα, να χάνονται τόσοι αθώοι, παιδιά, γυναίκες, ανυπεράσπιστοι… Πότε θα επικρατήσει, επιτέλους, ειρήνη μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Ιδιαίτερα μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Δύο λαοί που εδώ και χιλιάδες χρόνια ζουν μαζί. Πολύ πιθανόν να είναι συγγενείς ή να έγιναν συγγενείς. Δεν μπορεί να μισούνται και να αλληλοσκοτώνονται γιατί πιστεύουν σε διαφορετική θρησκεία. Στον ίδιο, κοινό Θεό πιστεύουν και οι δύο.

Όταν το 1948 δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ, από τότε άρχισε να χύνεται αίμα, να κυριαρχεί το μίσος, ο πόλεμος να μη λέει να τελειώσει. Σωστά απέκτησαν γη, πατρίδα οι Ισραηλίτες. Σωστά πρέπει να έχουν πατρίδα οι Παλαιστίνιοι. Μπορούν να ζήσουν μαζί. Πρέπει να ζήσουν μαζί.

Η Διεθνής Κοινότητα, οι ισχυροί του κόσμου, μπορούν και πρέπει να επιβάλουν την ειρήνη. Με ίσα δικαιώματα και για τα δύο κράτη. Οι Ισραηλινοί πρέπει να το αποδεχτούν και να στηρίξουν τους σώφρονες, τους Παλαιστίνιους που θέλουν την ειρήνη. Και αυτοί είναι οι περισσότεροι. Από την άλλη, και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αποδεχτούν την ύπαρξη του Ισραήλ.

Να σταματήσουν τις επιθέσεις, τις τρομοκρατικές ενέργειες, να πιστέψουν στην ειρήνη μεταξύ τους. Δεν μπορεί άλλο να διαιωνίζονται το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός χωρίς τέλος.

Κι εμείς, η Ελλάδα, τι κάνουμε; Για χρόνια είχαμε το προνόμιο του «αμερόληπτου τρίτου» που μεσολαβούσε για συμβιβασμούς στα μεταξύ τους αδιέξοδα. Με τη στροφή της εξωτερικής μας πολιτικής στη στρατηγική σχέση με το Ισραήλ, αυτό το προνόμιο το χάσαμε. Αντίθετα, ο Ερντογάν διεκδικεί το ρόλο του προστάτη των απανταχού μουσουλμάνων. Αναθερμαίνει τις σχέσεις της Τουρκίας με τους Παλαιστίνιους και διεκδικεί, άμεσα, διπλωματικά κέρδη. Σωστά είμαστε κοντά στο Ισραήλ. Όμως, πρέπει να αποκαταστήσουμε ξανά τις καλές μας σχέσεις με τους Άραβες…