Μαρία Κρασοπούλου στη «ΒτΚ»: «Κανείς δεν έχει μόνο έναν έρωτα»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Η Μαρία Κρασοπούλου γεννήθηκε στην Καλαμάτα το 1987. Ως ερμηνεύτρια έχει στο ενεργητικό της συμμετοχές στο δίσκο «Σε τόπους που δεν ξέρω», του Γρηγόρη Πολύζου, σε παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη, και μαζί με τους Λάκη Χαλκιά, Φωτεινή Δάρρα, Απόστολο Ρίζο, καθώς και μία έκδοση «Ο Αντώνης που έφερε τον ήλιο» με το ντουέτο «Γιατί μ' αρέσει η ζωή», με τον Παντελή Θαλασσινό. Στον προσωπικό της δίσκο με τίτλο «Αποστάσεις», μαζί με τον συνθέτη Γρηγόρη Πολύζο, τραγούδησε και με τον Κώστα Μακεδόνα. Ως στιχουργός υπογράφει τραγούδια στον παραπάνω δίσκο και στη δισκογραφική δουλειά του Νίκου Σαμαρά με τίτλο «Αναμνήσεις Μάγισσες». Έχει βρεθεί επί σκηνής με εξαιρετικούς μουσικούς, και επί χρόνια είναι μέλος του μουσικού σχήματος «BitgiaBit». Έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Τώρα ετοιμάζει νέα τραγούδια της.

Μαρία, γεννηθήκατε στην Καλαμάτα και είστε απόφοιτος του εκεί Μουσικού Σχολείου. Από ποια τάξη πήγατε και τι διδαχθήκατε;

«Από την Γ’ Γυμνασίου. Έκανα τραγούδι, κρουστά, πιάνο, ενώ, παράλληλα, τα θεωρητικά μαθήματα, χορωδίες, θέατρο κ.λπ.».

Όταν τελειώσατε, ακολουθήσατε και αποφοιτήσατε από το τμήμα Βιολογικής Γεωργίας του Ανωτάτου Τεχνολογικού Ιδρύματος Ιονίων Νήσων, καθώς επίσης και από το τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με μεταπτυχιακό στα Νέα Ελληνικά. Πώς έγινε αυτό και δεν συνεχίσατε στη Μουσική;

«Ανήκω στη γενιά που η Μουσική μάς συμβούλευαν να μην είναι μονόδρομος. Ίσως έβλεπαν οι γονείς μας και οι οικείοι πόσο δύσκολο θα είναι στο εργασιακό μας παρόν να καταπιαστούμε μόνο με τη Μουσική και αυτό να είναι προσοδοφόρο. Ειδικά για το Τραγούδι, το οποίο ήταν πάντα ένας κορεσμένος χώρος. Η απάντηση στο γιατί ή τι μπορεί να γίνει, είναι συλλογική δουλειά».

Οι σπουδές σας, σας βοήθησαν στη μουσική σας;

«Απεναντίας, η Μουσική με βοήθησε στις σπουδές μου. Ήταν πάντοτε παρούσα. Η διαχείριση πολιτισμικών αγαθών άγγιζε τον ευρύτερο πολιτισμικό χώρο, και ως εκ τούτου και τον μουσικό. Τα Νέα Ελληνικά ως μεταπτυχιακές σπουδές προσεγγίζοντας τον ελληνικό Λόγο έρχονται σε επαφή και με το Μέλος. Εκτός αυτού, μέχρι σήμερα παραμένω διδασκόμενη του Τραγουδιού, γιατί αυτό συντελεί στη σωστή στάση του σώματος, την αναπνοή και τη γενικότερη διαχείριση της φωνής. Δεν υπάρχει αυθεντία, ειδικά στο τραγούδι».

Ποιο είναι το πρώτο σας τραγούδι, πότε κυκλοφόρησε και τι αισθανθήκατε;

«Το πρώτο μου τραγούδι στη δισκογραφία ήταν η “Αγάπη”, σε μουσική του Γρηγόρη Πολύζου και στίχους του Γιώργου Σταυλιώτη. Ήταν όπως όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο πρώτη φορά, και ενώ η ορατότητα είναι περιορισμένη, η εξερεύνηση έχει όλη την ομορφιά. Είμαι ευγνώμων στον Νίκο Ζούδιαρη που μας άνοιξε την πόρτα σε εκείνο το “δωμάτιο”. Mε την “Αγάπη” και με την επανεκτέλεσή της θυμόμαστε τώρα, με τον Γρηγόρη, τα 10+1 χρόνια μας στη δισκογραφία».

Δεν γράφετε, όμως, μόνο για δικούς σας δίσκους, αλλά και για άλλους τραγουδιστές.

«Αυτό συνέβη στον τελευταίο δίσκο του Νίκου Σαμαρά, στον οποίο η Ευαγγελία Γιαμαίου, η Ρία Ελληνίδου και ο Πέτρος Κουλουμής έβαλαν τη δική τους ερμηνεία σε στίχους μου».

Όταν γράφετε στίχους ξέρετε ποιος θα τους τραγουδήσει και αναλόγως γράφετε, ή κρίνετε ότι αν μπορείτε να το τραγουδήσετε εσείς, μπορούν και οι άλλοι;

«Όταν γράφω στίχους ξέρω μόνο ότι εκείνος που έγραψε τη μουσική, τον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα, έχει και το κριτήριο να ξέρει ποιος τραγουδιστής πρέπει να μπει μέσα στο κάθε τραγούδι».

Σε ποιο είδος τραγουδιού θα κατατάσσατε τον εαυτό σας;

«Κινούμαι στο χώρο του έντεχνου – παραδοσιακού τραγουδιού, με αναφορές στο λαϊκό τραγούδι».

Υπάρχουν ευκαιρίες για τους νέους στο χώρο της Μουσικής; Οι παλαιοί βοηθούν τους νέους;

«Αν σας έλεγα “όχι” θα ήταν αχαριστία ως προς τους ανθρώπους που μου έτειναν το χέρι και εμένα, στην πρώτη μου επαφή με τη δισκογραφία. Άνθρωποι που είχαν ήδη διανύσει τη μεγάλη τους διαδρομή και όμως ήρθαν γενναιόδωρα κοντά μου. Ο Νίκος Ζούδιαρης, ο Νίκος Αντύπας, ο Πόλυς Κυριάκου, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Θάνος Μικρούτσικος κ.ά. Υπάρχουν ευκαιρίες, όμως η ελληνική μουσική σκηνή είναι ένας διαρκής αγώνας, λόγω συνθηκών και κακώς γινομένων πραγμάτων, ακόμη και για ανθρώπους που έχουν ήδη γράψει ιστορία. Όμως, και μέσα σε αυτές τις αντικειμενικές δυσκολίες υπάρχει χώρος και διάθεση συνεργασίας, γιατί εδώ το λόγο τον έχει η Τέχνη, όχι η τεχνοκρατία».

Βιοπορίζεται ένας τραγουδιστής από το επάγγελμά του;

«Της δικής μου γενιάς οι τραγουδιστές και νεότεροι, πλέον, συνθέτες και μουσικοί έχουν μία δουλειά για να ζουν, και την άλλη, αυτή του τραγουδιού, για να Ζουν. Η εναλλαγή του μικρού “ζήτα” σε μεγάλο κάνει τη διαφορά. Οι περισσότεροι κάνουν μαθήματα Μουσικής, ή οτιδήποτε άλλο έξω από το μουσικό χώρο. Γι’ αυτό δεν μετανιώνω ποτέ για την απόκτηση και άλλων γνώσεων. Ωστόσο, είναι πραγματικά εξοντωτικό και άδικο να μην μπορείς να κάνεις το μεράκι σου κύριο επάγγελμα, όταν αντικειμενικά σε αυτό θα προσέφερες τον καλύτερο εαυτό σου στην κοινωνία. Όχι κάποιον που τον σέρνεις στην επιβίωση».

Τα talent shows βοηθούν;

«Ίσως αρχικά, μέχρι να σκάσει το πυροτέχνημα και να το δουν όσοι περισσότεροι γίνεται. Έπειτα σκορπίζει στο ύψος που όρισε ο κατασκευαστής και σβήνει».

Καλαμάτα ή Αθήνα, πού μένετε;

«Όπου χρειάζεται, ώστε να εργάζομαι και να τραγουδώ με τους BitgiaBit ή να κάνω στα στούντιο και πράγματα που αφορούν στην τέχνη μου».

Καθημερινή συνήθεια;

«Δεκαοχτάωρη κούρσα μέσα σε όλα και στο τέλος… Α! Για να ακούσω κι εκείνο το τραγούδι ώς τον ύπνο».

Γούρι σας;

«Η κόρη μου».

Αγχώνεστε με…;

«Οτιδήποτε».

Με την καρδιά ή τη λογική αποφασίζετε;

«Με την καρδιά».

Ένας έρωτας υπάρχει;

«Κανείς δεν έχει μόνον ένα».

Έχετε πάρει 2 πρώτα βραβεία στο ελληνικό τραγούδι, ένα τρίτο στο παραδοσιακό, καθώς επίσης και βραβεία σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποίησης.

«Τα βραβεία ήταν πριν από πολλά χρόνια, ωστόσο έδωσαν ώθηση να μπω και να κολυμπήσω στη θάλασσα που λέγεται Τραγούδι και Ποίηση. Το Τραγούδι έρχεται πάντα πρώτο. Εξαιτίας του Τραγουδιού έπιασα να γράψω Ποίηση, και αν το Τραγούδι δεν υπήρχε, δεν ξέρω τι θα υπήρχε από τον σημερινό μου εαυτό».