Καρδιακή κριτική στον εαυτό μας και στο Νόμο για τον πολιτικό γάμο των ομοφυλοφίλων

Σε κείμενό του ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου, Μακάριος, αναφέρεται στο Νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα για τον πολιτικό γάμο των ομοφυλοφίλων.

Μεταξύ άλλων, επισημαίνει πως πολλά από τα άρθρα που εγράφησαν «είναι αρνητικά, ακραία και φανατικά, δηκτικά και θα λέγαμε και άκρως προσβλητικά». Αναγνωρίζει τα λάθη που έγιναν από πλευράς Εκκλησίας και θεωρεί πως έχουν κλείσει οι δίαυλοι επικοινωνίας. Χαρακτηριστικά αναφέρει πως «βιαζόμεθα να αντιμετωπίσουμε πρόσωπα και καταστάσεις, χωρίς να αφήνουμε περιθώρια για διάλογο, για άνοιγμα και άγγιγμα καρδιάς. Κλείνουμε τις πόρτες που θα έπρεπε μόνιμα να τις είχαμε ανοιχτές».

Παρακάτω ο Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου, Μακάριος, αναφέρει: «Ψηφίστηκε ο πολιτικός γάμος των ομοφυλοφίλων. Μπορούμε να αρνηθούμε να αγκαλιάσουμε και αυτά τα παιδιά με έναν λόγο μας, με την αγάπη και τη συμπάθειά μας; Αν τα αποκόψουμε, κόβουμε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας».

Ακόμη, εκφράζει την ανησυχία του μήπως οι ακραίες θέσεις οδηγούν και επισπεύδουν τον διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας. «Μήπως, άθελά μας, με τις τοποθετήσεις και τις νομικές αποφάσεις μας γινόμεθα τα όργανα επιτάχυνσης αυτού του χωρισμού. Θα είναι ακόμα πιο ολέθριο φαινόμενο από την ψήφιση ενός νόμου για δήθεν αμαρτωλούς και αποστάτες που εμείς τους λιθοβολούμε χωρίς ίχνος επιείκειας;»

Τέλος ασκεί κριτική στη γενική στάση των ιερέων: «Ικανοποιούμεθα με ό,τι ανήκει σε μας. Όμως παραγνωρίζουμε ότι και κάποιες άλλες ομάδες πολιτών έχουν ίσως δικαιώματα για τα οποία εμείς δε συμφωνούμε. Όταν ψηφίζουν για μας, τους επικροτούμε, τους συγχαίρουμε και τους χειροκροτούμε. Όταν όχι, τότε όλα και όλοι μας φταίνε. Άδικοι δεν γινόμαστε;».

Αναλυτικά το κείμενο του Μητροπολίτη Σιδηροκάστρου κ. Μακαρίου

«Μέ πολλή θλίψη, μπορῶ νά πῶ, καί ξεχωριστή ἀγωνία παρακολουθοῦμε ὅλοι τά ὅσα γράφονται καί λέγονται αὐτόν τόν καιρό γιά τό θέμα τοῦ πολιτικοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων. Ἡ κυβέρνηση κατέθεσε καί ψήφισε τό γνωστό νομοσχέδιο, πού συζητήθηκε ἀπό πολλούς. Ἀπό φιλελεύθερους, συντηρητικούς, ἀλλά καί τούς λεγόμενους φανατικούς, φτάνοντας καί στίς πιό ἀκραῖες προτάσεις ἑκατέρωθεν. Ἀναλύθηκε πολύ ἀπό πολιτικούς, ἐκκλησιαστικούς, δημοσιογραφικούς καί ἄλλους κύκλους.

Ἡ Ἐκκλησία ἐπισήμως μετά ἀπό τή σύγκληση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας της διετύπωσε τίς θέσεις-ἀπόψεις της καί τήν διδασκαλία της καί τίς κοινοποίησε τόσο στήν Κυβέρνηση ὅσο καί στούς Βουλευτές καί στά κόμματα, ἀλλά καί σ’ὅλο τόν ἑλληνικό Λαό μέ ἐπιστολές καί ἐγκυκλίους, χωρίς ἀκρότητες καί μέσα σέ πνεῦμα νουθεσίας καί πνευματικῆς ἀντιμετώπισης τοῦ ὅλου προβλήματος. Προσευχῆς, νηστείας καί καταλλαγῆς.

Ὅμως, τά ἄρθρα πού ἐγράφησαν καί οἱ λόγοι πού ἐξεφωνήθησαν εἶναι ἀμέτρητοι καί μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι σέ πολλές περιπτώσεις ἀγγίζουν τά ὅρια ἄλλοτε τῆς κανονικῆς, τῆς ἠθικῆς καί τῆς νομικῆς ἀντιμετώπισης τοῦ θέματος, ἀλλά καί τά ὅρια τῆς ἀπρέπειας-ἄν θέλετε τῆς ἀγένειας. Πολλά ἀπ’ αὐτά εἶναι ἀρνητικά,  ἀκραῖα καί φανατικά, δηκτικά καί θά λέγαμε καί ἄκρως προσβλητικά. Ἐπί παραδείγματι, κληρικός ἀπό ὡραίας Πύλης ὁμίλησε ἐναντίον τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας, καί τοῦ Πρωθυπουργοῦ, γεγονός ἀπαράδεκτο γιά ἐκπρόσωπο τῆς ἀγάπης. Οἱ Ἀρχιερεῖς μας ἐν λόγοις καί ἐν ἔργοις ἐξιφούλκησαν, ἀρκετοί καί δημόσια, κατά τοῦ νέου Νόμου. Ἰδιαίτερα μάλιστα ὅσοι χαρακτηρίζονται ἀπό ὑπερβολικό ζῆλο γιά τήν πίστη μας, καί ὄχι κακῶς, ἀλλά χωρίς κάποια μετριοπάθεια γιά μιά μελλοντική ἀντιμετώπιση τοῦ ὅλου προβλήματος, καί χωρίς νά ἀφήσουν ἔστω ἕνα παράθυρο ἀνοιχτό γιά νά μπεῖ τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί νά φωτίσει τίς ψυχές μας. Ἄν  διαβάσει κανείς τήν ἐφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» τῆς 9-3-2024 καί τό ἅρθρο τοῦ γνωστοῦ δημοσιογράφου της κ. Γιώργου Παπαχρήστου, θά δεῖ καί μιά ἄλλη ἐκδοχή τῆς παρουσίας τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας στο περιβόητο πάρτυ, ὅτι δηλαδή δέν πῆγε ἀλλά ἦταν ἀπό πρίν ἰδιωτικά στό χῶρο σέ ἄλλη συντροφιά, ἀπόδειξη, ἄν ἰσχύει, τοῦ πόσο πρόχειρα βγάζουμε συμπεράσματα καί κατηγοροῦμε ἄνθρώπους.

Ἀπό τίς μελέτες πού διάβασα καί πού δημοσιεύτηκαν στό διαδίκτυο, ξεχωρίζω τέσσερεις: Αὐτήν τοῦ Ἀρχιμ. Εἰρηναίου Χατζηευφραιμίδη, Ἱεροκήρυκος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης,  Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ ΠΔΜ μέ τίτλο «Ἡ Δύση τῆς Ἀνατολῆς καί ἡ Ἀνατολή τῆς Δύσης-Σύνθετος χαρακτήρας τῆς Ὀρθόδοξης Ἑλλάδος», μέ πολύ καλές διατυπώσεις καί τοποθετήσεις γιά τό σύνολο τῶν προβλημάτων πού ὡς Ὀρθοδοξία καί Ἑλλάδα ἀντιμετωπίζουμε  σέ σχέση μέ τόν Εὐρωπαϊκό-Δυτικό προσανατολισμό μας ἀλλά καί τήν Ἀνατολική προέλευση καί καταγωγή μας.

Ὀρθότατα γράφει ὁ π. Εἰρηναῖος ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἀποτελεῖ ὄχι τό σύνορο, ἀλλά τήν γέφυρα τῶν πολιτισμῶν καί ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι αὐτή πού κατ’ εξοχήν ἐφήρμοσε τό σχῆμα Θέση-Ἀντίθεση-Σύνθεση».

«Ὁ Ἑλληνικός χῶρος», γράφει,  «εἶναι τό σταυροδρόμι τῶν λαῶν στόν ὁποῖον συναντᾶται Ἀνατολή καί Δύση, ἀλλά καί τά πρόσωπα σέ κοινότητα  κατά τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας Ἀναστάσιο, ἡ ὁποία ἐνσαρκώνει τήν οἰκουμενική πρόταση πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων».

«Ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας ἐπιπλέον ξεχωρίζει ἀπό τήν Δύση κι ἄς ἀνήκει σέ δυτικούς ὀργανισμούς, διότι σέβεται τήν Θρησκεία καί τήν ἰδιοπροσωπία τοῦ Ἄλλου».

«Μπορεῖ νά εἴμαστε Εὐρώπη ἀλλά ἐμεῖς μποροῦμε νά ἐφαρμόσουμε τίς ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ καί νά σεβαστοῦμε τήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου, τήν ἰσότητα, καί ἀδελφότητα, διότι ἔχουμε τήν παράδοση τῆς Ἀνατολῆς».

«Εἴμαστε Εὐρώπη, ὄχι μόνο διότι ὁ μύθος τῆς ἀρπαγῆς τῆς Εὐρώπης εἶναι δικός μας μύθος, ἀλλά καί διότι ἐστερνιζόμαστε βαθύτερα τίς ἀρχές τοῦ ἐλεύθερου κόσμου. Εἴμαστε καί Ἀνατολή διότι στοιχοῦμε στήν παράδοση τῶν Ἀνατολικῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι ἔδιναν βαρύτητα στήν ἀξία τοῦ ἀνθρώπου».

«Ἡ Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας εἶναι κληρονόμος παράδοσης αἰώνων καί ἀγώνων πού δέν θά ἀλλοιωθεῖ, ὅσο καί ἄν τό ἐπιχειροῦν κάποιοι».

Θέσεις ὀρθές καί ἀξιομνημόνευτες γιά νά μᾶς φωτίσει τό φῶς τῆς παράδοσής μας χωρίς νά ἀπογοητευόμεθα ἀπ’ ὅσα τεκταίνονται γύρω μας.

Δεύτερον, ὁ Ἀδελφός Μητροπολίτης Ἀρκαλοχωρίου Ἀνδρέας ἐπισημαίνει σέ ἄρθρο του: «Ἡ ἀνάγνωση τῶν θείων καί ἱερῶν κανόνων τῆς Ἐκκλησίας ὁμολογοῦν τή διαχρονικότητα τῶν ἀνθρώπινων παθῶν. Ὅλοι οἱ πολιτισμοί, ἡ θεοκεντρικότητα τῶν αὐτοκρατοριῶν, ἡ ἐθνοκεντρικότητα τοῦ κράτους, ἡ πολυπολιτισμικότητα τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀδυνατοῦν νά θεραπεύσουν τά ἀνθρώπινα πάθη τῆς φιλαργυρίας, τῆς σαρκολατρείας, τῆς μνησικακίας, τῆς καταλαλιᾶς, τῆς ὑπερηφανείας, τῆς ἐξουσιομανίας, τοῦ ἐγωισμοῦ. Τό ζητούμενο τελικά ποιό εἶναι; Μιά ἀκόμη ἰδεολογία, αὐτή τοῦ δικαιωματισμοῦ, πού κλονίζει πανανθρώπινα κεκτημένα ἤ ἡ θεραπεία τῶν παθῶν μας μέ τά ὁποία βασανίζουμε τούς συνανθρώπους μας; Οἱ φιλοκαλικοί Πατέρες ἀναζητοῦν τήν πνευματική διάσταση τῆς αἰτίας τῶν παθῶν καί ὁρίζουν ἀντίδοτα γιά τήν θεραπεία των».

Τό τρίτο κείμενο πού μέ ἐντυπωσίασε, ὅπως καί ὅλα τά κείμενά του πού εἶναι πάντοτε προσεγμένα καί πρωτότυπα γιά τίς θέσεις καί τίς ἀναλύσεις των θεμάτων πού κατά καιρούς διαπραγματεύεται, εἶναι τοῦ Ἀρχιμ. π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου, ὁ ὁποῖος ἀναλύει καί ἐμβαθύνει στά θέματα ἐπικαιρότητος  οὐσιαστικά καί ἀπερίφραστα. Χωρίς μισόλογα.

Ὅμως, οἱ προτάσεις του γιά τήν ἔξοδο ἀπό τίς ποικίλλες κρίσεις δέν ἔχουν, κατά τήν ἄποψή μας, πρακτικό χαρακτῆρα πού θά διευκόλυνε τήν ποιμαντική ἀντιμετώπισή τους ἀλλά ἐπικεντρώνονται κυρίως στό ἐκκλησιολογικό, κοινωνικό καί θεωρητικό ἐπίπεδο.  Ἄν σέ ὅσα γράφει ὁ ἀγαπητός  Θεοδόσιος εἴχαμε καί πιό πρακτικές προτάσεις, νομίζω ὅτι θά εἴμασταν κοντύτερα στήν ἀντιμετώπιση τῶν προβλημάτων πού ἐσχάτως μᾶς ταλανίζουν. Ὅμως, δέν μπορῶ νά μή σημειώσω τίς πνευματικές ἀνησυχίες τοῦ π. Θεοδοσίου , ὁ ὁποίος πάντοτε ἔχει καθαρό, ὑπεύθυνο, θεολογικό λόγο. Λόγο τιμῆς καί παρρησίας.

Γράφει λοιπόν γιά τό παρόν πρόβλημα: «Τό κωμικοτραγικό καί αὐτή τή φορά εἶναι στήν πλευρά τῶν Χριστιανῶν καί τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Διοίκησης πού κάνουν μάχες χαρακωμάτων χαμένες ἐκ προοιμίου ὅπως καί τώρα».

«Οἱ Χριστιανοί (πλήν τῶν ἀκραίων φανατικῶν) οὔτε ἔχουν δυστυχῶς τή δυνατότητα, οὔτε θέλουν νά τοποθετηθοῦν ἐκφώνως».

«Ἡ Κυβέρνηση μέσα στίς ἀγωνίες της γιά τό πολιτικό συμφέρον καί τό μέλλον της, ἴσως καί ὑλοποιώντας τό μεταπολεμικό διαφημιστικό «ἰδεόγραμμα» τῆς Deutsche Grammophon  θέλει νά εἶναι σωφρονοῦσα εἰς τά κοινωνικοπολιτικά ἐπικρατοῦντα. Βέβαια, πλέον ἄς μήν αὐταπατώμεθα, κοινωνία δέν ὑπάρχει. Ποιές κοινές ἀξίες καί ποιά πίστη συναπαρτίζουν τήν βάση πάνω στήν ὁποία στήνονται σήμερα οἱ κοινωνίες; Ἀτυχῶς ἁπλά δέν εἶναι κοινωνίες. Εἶναι παράλληλες μοναξιές πού προσπαθοῦν νά μειώσουν τήν ἀπόσταση τῆς παραλληλίας μέ τά κοινά συμφέροντα, ὅπως γράφει ἤδη ἀπό τό 1934 ὁ T. S. Eliot στό τρίτο χορικό τοῦ βιβλίου του “Δέκα χορικά ἀπό τό βράχο”».

«Ἡ ψυχή τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου εἶναι μπλεγμένη σέ διλήμματα-δολώματα. Ὅλα τῆς φαίνονται οἰκοδομημένα σέ παρορμήσεις, προβάλλουν διχοτομημένα, διφορούμενα. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ζεῖ μέσα σέ πειρασμούς καί ὑποσχέσεις. Βρίσκεται σέ διαρκῆ κίνδυνο τρομακτικῶν ἀλλαγῶν».

«Ἐπιθυμεῖ τήν πιό ἐπιζήμια ἀνοησία, μόνο καί μόνο γιά νά ἀναμείξει τό λογικό μέ τό καταστροφικό στοιχεῖο τῆς φαντασίας του. Ἀκριβῶς ἐπιδοκιμάζει ὅλες του τίς ἀνισορροπίες καί τήν πιό ἀποκρουστική βλακεία του, γιά νά κατορθώσει τελικά νά ἐπιβεβαιώσει τό γεγονός ὅτι εἶναι ἄνθρωπος καί ὄχι ἕνα πλῆκτρο».

Τέλος, θέλω νά παρουσιάσω καί τίς ἀπόψεις ἀγωνίας ἑνός τέταρτου κληρικοῦ ἀπό τήν Κρήτη, ἀπό τά Ἀνώγεια.  Εἶναι ἕνα μικρό κήρυγμα τοῦ π. Ἀνδρέα Κεφαλογιάννη στή μνήμη τοῦ ἥρωα τοῦ τόπου του Ἰωάννη Δραμουντάνη ἤ Στεφανογιάννη.

Γράφει λοιπόν ὁ δυναμικός παραδοσιακός ἱερέας τῆς Κρήτης ὅτι μετά τήν θυσία τῶν ἡρώων μας «μποροῦμε ἐμεῖς σήμερα νά ζοῦμε ὄχι αἰχμάλωτοι ἀπερίσκεπτων ἐπιλογῶν, μαύρων ἰδεολογιῶν καί ἀνθρώπων μέ ὑπερτροφικό ἐθνικιστικό ἐγώ, ἀλλά ἐλεύθεροι ἄνθρωποι μέ βούληση, μέ ἀντίληψη ζωῆς, μέ συνείδηση καί ἐν-συναίσθηση, ἐλεύθεροι νά πορευόμαστε, φορτωμένοι ὅμως τό ἱερό βάρος τοῦ χρέους καί τῆς εὐθύνης στούς ἀγωνιστές μας πρός τήν πίστη καί τή σημαία μας, πρός τά παιδιά μας, καί τό αὔριο μιᾶς χώρας πού τῆς ἀξίζουν καί οἱ καιροί καί οἱ οὐρανοί».

Καί συνεχίζει μέ συναισθηματισμό ὁ π. Ἀνδρέας: «Ὅταν ἀγαπᾶς, ἀδέλφια μου, ἀγαπᾶς τῆ γῆ σου, τίς θάλασσές σου, τόν οὐρανό, τό τόπο σου. Ἀγαπᾶς τή σημαία σου, τήν  οἰκογένειά σου, ἀγαπᾶς τήν πίστη σου, τόν Θεό, τόν Χριστό, τήν Παναγία μας. Ὅταν ἀγαπᾶς, ἀγαπᾶς τούς ἀνθρώπους, ἀγαπᾶς τόν ἰδρῶτα, κάθε στιγμή τοῦ ἀγώνα γιά ζωή, γιά ἐπιβίωση, γιά συμπόρευση μέ τούς γύρω σου. Ὅταν ἀγαπᾶς, δέ γίνεται νά μή ματώνεις. Δέν ὑπάρχει ἀγάπη δίχως δάκρυ, μήτε πατρίδα χωρίς σημαία στό πιό ψηλό σημεῖο».

«Οἱ ἥρωές μας σήμερα θά δάκρυζαν ἄν βίωναν ὅτι οἱ Ἐκκλησιές μας δέν λειτουργοῦνται ὅλες. Ὅτι τά ἔθιμα καί οἱ παραδόσεις μας ἀδυνατίζουν καί ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας βάλλεται καί πώς ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός τοῦ ὡραίου εἶναι τό μοντέρνο».

«Εἶμαι σίγουρος ἀδέλφια μου, ὅτι γιά κάθε ἥρωά μας ὀφείλουμε ὡς κοινωνίες νά ἀποδίδουμε χιλιάδες ἄξιους νέους καί νέες, ὅλοι τους ἰκανοί νά κρατήσουν ψηλά τήν πατρίδα μας, ἀλέκιαστους ἀπό τούς βούρκους τῶν πονηρῶν καιρῶν καί ἑνός μοντερνισμοῦ πού δέν νοιάζεται γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά γιά τήν ἀσυδοσία τῶν πολλῶν κλίκ, τῶν ἀπρόσωπων λάικ καί τῶν πατρίδων χωρίς σύνορα καί χωρίς ταυτότητες πολιτιστικές, ἀνθρώπινες, ἐθνικές».

«Νά εἶστε ὅλοι σας μέ ὑγιεία, νά πορεύεστε μέ Χριστό, κρατώντας γερά στίς χούφτες σας, χωρίς νά φοβᾶστε τίποτε, λιβάνι καί βασιλικό».

Μέ ἀγάπη καί πόνο ἀποτυπώνουμε τίς σκέψεις αὐτές, φίλων καί ἀδελφῶν, πού ταυτίζονται μέ τίς δικές μας. Γιατί εἶναι πολλοί πού ἀγαποῦν αὐτόν τόν τόπο. Τόν ὄμορφο, τόν ὡραῖο πού τοῦ ἀξίζει μιά καλύτερη ἀντιμετώπιση, μιά καλύτερη τύχη.

Βέβαια, κι ἐμεῖς σάν Ἐκκλησία, γιά νά κάνουμε τήν αὐτοκριτική μας, δυστυχῶς κάνουμε λάθη. Ἔχουμε τίς ἀστοχίες μας. Βιαζόμεθα νά ἀντιμετωπίσουμε πρόσωπα καί καταστάσεις, χωρίς νά ἀφήνουμε περιθώρια γιά διάλογο, γιά ἄνοιγμα καί ἄγγιγμα καρδιᾶς. Κλείνουμε τίς πόρτες πού θά ἔπρεπε μόνιμα νά τίς εἴχαμε ἀνοιχτές. Τό γράψαμε κι ἄλλη φορά. Ἀπό τότε πού οἱ κληρικοί γίναμε δημόσιοι ὑπάλληλοι, ξεχάσαμε νά δουλεύουμε, νά διακονοῦμε, νά ὑπηρετοῦμε ταῖς χρείαις τῶν ἀνθρώπων. Ἀντικαταστήσαμε τόν ἔλεον καί τήν πίστιν καί τήν ἀγάπην καί γίναμε μόνον αὐστηροί κριτές πνευματικῶν, θρησκευτικῶν, πολιτικῶν ταγῶν, ἀλλά καί κοινῶν ἀνθρώπων. Κάτι σάν τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους.

Ἔργο μας, ὅμως, εἶναι ν’ ἀγκαλιάζουμε τόν ἄλλο μέ τά προβλήματά του καί τίς ἀδυναμίες του καί ὄχι νά τόν πυροβολοῦμε διαρκῶς γιά τά λάθη του, πού ἐν πολλοῖς ὀφείλονται στίς δικές μας ἄστοχες παραλήψεις. Κληρικῶν, γονιῶν, δασκάλων καί πνευματικῶν ὑπευθύνων γιά τήν καθοδόγηση τῶν μικρῶν καί τῶν μεγάλων ἀδελφῶν.

Ἀκόμη καί τῶν Πολιτικῶν μας οἱ παρασπονδίες ὀφείλονται στήν ἐγκατάλειψη τῶν δικῶν μας καθηκόντων, πολύ πρίν αὐτοί βγοῦν γιά νά μᾶς ὁδηγήσουν μέ ἀσφάλεια στόν καθ’ ἡμέραν βίον μας.

Ξεχάσαμε τόν λόγον τοῦ Κυρίου «Μή ταρασσέσθω ὑμῶν ἡ καρδία, μηδέ δειλιάτω. Καί ὅπου ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις».

Μά, ἀδελφοί μου, εἶναι ἡ πρώτη φορά πού ψηφίζονται νόμοι ἄνομοι; Οἱ χρόνοι καί οἱ αἰῶνες τό δείχνουν. Τί ἄλλαξε; Ἀφῆκε ὁ Χριστός τόν ἄνθρωπο; Χάθηκε ἡ Ἐκκλησία; Ἔσβησε ἡ πίστη; Ἀντίθετα, στήν ἀδυναμία τελειώθηκε. Μεγαλούργησε. Ἄς λέμε τό «πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ» καί ἡ χάρις τοῦ Κυρίου τά ἐλλείποντα θά ἀναπληρώσει καί τά ἀσθενή θά τά θεραπεύσει. Ψηφίστηκε ὁ νόμος γιά τόν πολιτικό γάμο. Τρομάξαμε ὅτι θά ἔφευγε τό ἔδαφος κάτω ἀπό τά πόδια μας. Ναί, αὐξήθηκαν οἱ πολιτικοί γάμοι, λιγόστεψαν οἱ θρησκευτικοί. Ἀγνοοῦμε ὅμως τίς ἀρνητικές συνέπειες τοῦ δημοκραφικοῦ προβλήματος καί τοῦ νέου τρόπου ζωῆς, σ’ὅλα ὅσα σήμερα τρομερά βιώνουμε μέ τή μείωση τοῦ νεωτέρου πληθυσμοῦ.

Ἡ πίστη ὅμως ἔμεινε, γιατί εἶναι βαθιά ριζωμένη στίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας. Καί στήν Ἐκκλησία ἔρχονται, καί γάμους τελοῦν καί συμμετέχουν στά μυστήρια. Μποροῦμε νά τούς ἀποκόψουμε; Ἤ πρέπει ἐντατικότερα νά δουλέψουμε γιά νά τούς στηρίξουμε. Νά τούς ἀνορθώσουμε. Ἀναλογιστήκαμε ποιό εἶναι τό ἔργο τῶν ἐνοριῶν μας στό πνευματικό, ἐκκλησιολογικό, ποιμαντικό καί κατηχητικό ἐπίπεδο;

Ψηφίστηκε ὁ πολιτικός γάμος τῶν ὁμοφυλοφίλων. Μποροῦμε νά ἀρνηθοῦμε νά ἀγκαλιάσουμε καί αὐτά τά παιδιά μέ ἕναν λόγο μας, μέ τήν ἀγάπη καί τή συμπάθειά μας; Ἄν τά ἀποκόψουμε, κόβουμε κάθε δυνατότητα ἐπικοινωνίας. Ποιός ξέρει πώς ἐφτασαν ἐκεῖ; Ἕνας Θεός ξέρει. Καί ποιά ἡ δική μας εὐθύνη μέσα ἀπό τήν ὑποτιθέμενη πνευματικότητά μας; Ὄχι ὅλων, ἀλλά πολλῶν ἀπό μᾶς. Ἐκεῖνος μᾶς συμβουλεύει: «Τόν ἐρχόμενον πρός με οὐ μή ἐκβάλω ἔξω». Ἐμεῖς ἄραγε γιατί πορευόμαστε μέ σκληρότητα, ἄτεγκτα καί ἀπερίσκεπτα; Μέ ἐλαφριά καρδιά; Θά ὁδηγηθοῦμε στό κυνηγητό καί στό λυντσάρισμα, ὅπως ἔγινε προχθές στή Θεσσαλονίκη;

Ὁ Χριστός φορτώθηκε γιά νά σώσει τό ἀπολωλός πρόβατο καί ἔκανε τόσο κόπο καί μπῆκε καί ὁ ἴδιος σέ μεγάλο κίνδυνο καί περιπέτειες,  κι ἄς ἤξερε ὅτι μπορεῖ νά τοῦ ξαναφύγει. Κί ὅμως τό ἔσωσε. Ὁ πατέρας τοῦ ἄσωτου τόν δέχτηκε μέ τραγούδια καί γλέντια, παρά τό ὅτι δέν μποροῦσε νά ἀποκλείσει τήν ὑποτροπή του σέ χειρότερες πράξεις ἀσωτίας. Καί ὅμως τό ἔκανε.

Διαφωνοῦμε μέ τήν ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ γιά τήν ὑποβάθμιση τῆς ἑορτῆς τῆς Ὀρθοδοξίας  καί γιά τόν κίνδυνο διακοπῆς τῶν σχέσεών μας μέ τήν πολιτειακή καί τήν πολιτική ἡγεσία μας. Ἁμαρτωλοί αὐτοί, ἁμαρτωλότεροι ἐμεῖς.  Ἄς σκύψουμε καί λίγο τό κεφάλι καί ἄς δοῦμε τά βάθη τῆς ψυχῆς μας καί ἄς ἀναβλύσει ἀπό μέσα μας τό ποτάμι τῆς ἀγάπης πού θά ξεπλύνει τούς πάντες, κι ἐμᾶς καί τούς δῆθεν ἁμαρτωλούς. «Ὁ ἀναμάρτητος πρῶτος τόν λίθον βαλέτω».

Καί ποιός μᾶς ὑποχρέωσε νά τελέσουμε γάμο ὁμοφυλοφίλων; Καί οὔτε πρόκειται. Καί γιατί ἐστιάζουμε τό θέμα στούς πέντε δέκα καί ἀφήνουμε τό πλῆθος τῶν νέων παιδιῶν μας καί τῶν μεγαλυτέρων ἀκόμη στό ἔλεος τῶν ἀετονύχιδων; Μέ τόν τρόπο αὐτό περιορίζουμε διαρκῶς τούς τρόπους θωράκισής τους μέ τήν ἀσπίδα καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι ἡ  χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότης, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστις, ἡ πραότης, ἡ ἐγράτεια. Γιατί νά βρισκόμαστε διαρκῶς σέ ἀντεγκλήσεις; Ἄλλος τρόπος ἐπικοινωνίας δέν ὑπάρχει;

Ἡ Ἐκκλησία μέσα στό χρόνο διαρκῶς ἀποδεικνύεται φιλάνθρωπη, ἀγωνιοῦσα ὑπομένουσα. Στά κωλύματα καί τίς ἀπαγορεύσεις τοῦ γάμου δέν σκέπει, δέν θωπεύει καί δέν ἀνέχεται τόσες ἀδυναμίες, γιά νά θεραπεύσει, νά στηρίξει τόν ἄνθρωπο μέ τά πάθη του; Στά κωλύματα τῆς Ἱερωσύνης, ἀπό τότε πού ξεκινήσαμε τή σταυρική πορεία μας, δέν ἔκανε ἐκπτώσεις μέ πρόνοια καί οἰκονομία γιά νά ἔχει συνέχεια; Καί σέ πολλά ἄλλα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός.

Εἶναι ἀκραῖο, ὀλέθριο καί καταστροφικό τό νά γκρεμίζουμε τίς γέφυρες καί νά μή δείχνουμε μετριοπάθεια γιά νά ἰκανοποιήσουμε τούς ἐγωισμούς μας, τίς ἐμπάθειες καί ὅσους εἶναι οἱ δῆθεν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ δικοί μας. Μέ τούς ὑπόλοιπους τί γίνεται; Γιά ὅλους αὐτούς καί μόνον ἡ μέριμνά μας πρέπει νά ‘ναι διαρκής. Ἀμείωτη. Ποῦ καί πῶς θά ἀφήσουμε τούς πιστούς μας; Τά ἀδέλφια μας; Δικαίους καί ἀδίκους; Γιατί ὅλοι ἔχουν μέρος καί δικαίωμα στόν κλῆρο.

Εὐτυχῶς οἱ λαϊκές παροιμίες εἶναι εὔστοχες καί χαρακτηριστικές: «Στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ». Ναί, στό ἔλεός του καί τήν χάρη του πού καταδιώκει τόν ἄνθρωπο. Πού μέσα στήν πτώση του καί τόν θάνατό του, τόν ἁμαρτωλό θάνατο ἑνός ληστή, μπορεῖ νά τοῦ δώσει τήν ζωή καί τήν Ἀνάσταση μέ ἕνα ἥμαρτον.

Πειραζόμεθα άδελφοί ὅπως ὁ Χριστός στήν ἔρημο. Πειραζόμεθα καθημερινά μέ πλῆθος πειρασμῶν. Ἐκεῖνος μᾶς λέει: «Δεῦτε πρός με πάντες  οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Ὅλοι, ἀνεξαίρετα ὅλοι, χωρίς διάκριση καί φθηνούς ὑπολογισμούς. Ἕνα εἴμαστε οἱ πάντες. Ἄς ἀφήσουμε τίς προχειρότητες καί τίς ἄναρθρες κραυγές καί ἄς ἐμπιστευτοῦμε τόν Κύριο, ὁ ὁποῖος θά μᾶς διαθρέψει πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μας.

Καί κάτι ἀκόμη: Μήπως βρισκόμαστε πρό ἕνός καλά ἐνορχηστρωμένου σχεδίου χωρισμοῦ Ἐκκλησίας-Πολιτείας; Ἀναλογιστήκαμε κάτι τέτοιο;

Μήπως, ἄθελά μας, ἐγώ, ὁ ἀδελφός Μητροπολίτης τάδε ἤ ὁ Χ πνευματικός πατέρας καί ὁ ἀγαπητός Α ἤ Β κληρικό  καί τόσοι ἄλλοι, πού δέν εἶναι εὐγενικό νά τούς ὀνομάσουμε, μέ τίς τοποθετήσεις καί τίς νομικές ἀποφάσεις μας γινόμεθα τά ὄργανα ἐπιτάχυνσης αὐτοῦ τοῦ χωρισμοῦ, πού θά εἶναι ἀκόμα πιό ὀλέθριο φαινόμενο ἀπό τήν ψήφιση ἑνός νόμου γιά δῆθεν ἁμαρτωλούς καί ἀποστάτες πού ἐμεῖς τούς λιθοβολοῦμε χωρίς ἴχνος ἐπιείκειας.

Ἐν πολλοῖς ναί, ἀδελφοί, οἱ κυβερνῆτες καί οἱ Βουλευτές μας εἶναι καλοί ἄνθρωποι καί πιστοί. Θεοφοβούμενοι, κατά τή γνώμη μας. Καί αὐτοί πού ψήφισαν καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι. Ἴσως γελάσει κάποιος ἀπό σᾶς. Ἀλλά ἔχω νά σᾶς πῶ πολλά παραδείγματα, ἀπό τήν πείρα τόσων χρόνων, Βουλευτῶν μας τοποθετημένων «δῆθεν» σέ ἄθεους προσανατολισμούς τῶν ὁποίων ἐθαύμασα τήν πίστιν πού οὔτε στήν Ἐκκλησία δέν τήν βρῆκα. Ἴσως μέ λοιδορήσει ἄλλος. Καί ὅμως. Δέν ψήφισαν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν θεσμῶν της. Ψήφισαν γιά χωρισμό Ἐκκλησίας-Κράτους; Ὄχι. Ψήφισαν νά κλείσουν οἱ Ἐκκλησίες; Ὄχι. Ψήφισαν νά καταργήσουμε τήν πίστη μας καί τίς ἑορτές μας; Ὄχι. Ψήφισαν γιά μιά πολύ μικρή ὁμάδα συνανθρώπων μας μέ κάποιες ἰδιαιτερότητες. Λάθος ὁ ὑπερβολικός θόρυβος πού ἔγινε ἐκατέρωθεν. Πολύ μεγάλο λάθος.

Αὔριο θά ψηφίσουν γιά κάποια ἄλλη ὁμάδα πού δέν ἀνήκει στό Ὀρθόδοξο δόγμα, στήν ὀρθή πίστη. Θά τούς καταδικάσουμε; Μήν εἴμεθα μόνο τοῦ: «τά καλά καί συμφέροντα». Ἰκανοποιούμεθα μέ ὅ, τι ἀνήκει σέ μᾶς, ὅμως παραγνωρίζουμε ὅτι καί κάποιες ἄλλες ὁμάδες πολιτῶν ἔχουν ἴσως δικαιώματα γιά τά ὁποῖα ἐμεῖς δέ συμφωνοῦμε. Ὅταν ψηφίζουν γιά μᾶς, τούς ἐπικροτοῦμε,  τούς συγχαίρουμε καί τούς χειροκροτοῦμε. Ὄταν ὄχι, τότε ὅλα καί ὅλοι μᾶς φταῖνε. Ἄδικοι δέν γινόμαστε; Καί ἐπειδή εἶναι ἐπίκαιρο τό θέμα σᾶς ἐρωτῶ: Μήπως θά πρέπει νά ἀφορίσουμε!!! καί νά ἀποκλείσουμε!!! ἀπό τήν Ἐκκλησία τούς ἁμαρτωλούς!!! Δημάρχους!!! πού διοργανώνουν τά ἀνήθικα Καρναβάλια καί στήνουν χορούς καί γλέντια; Μήπως αὐτοί εἶναι καλύτεροι ἤ χειρότεροι ἀπό τούς Βουλευτές μας, πού στό κάτω κάτω ἐμεῖς τούς ἐκλέξαμε;

Ἀδελφοί,οἱ καιροί καί οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται καί παρέρχονται. Ἐκεῖνο πού μένει ἀναλλοίωτο στόν αἰῶνα εἶναι ὁ Χριστός μας καί ἡ πίστη μας. Οὐδείς μπορεῖ νά τήν λερώσει, νά τήν ὑποβαθμίσει. Δυό χιλιάδες χρόνια πέρασαν καί ἀκόμη ἀμφιβάλλουμε; Ἄς τήν τηρήσουμε ἐμεῖς οἱ πολλοί, οἱ Χριστιανοί, ἄσπιλη, ἀνόθευτη, ἄφθορη, ἀναλλοίωτη μέσα μας, στό εἶναι μας, καί ἄς μήν ἀλλοιθωρίζουμε τί κάνουν οἱ ἄλλοι. Οἱ ἄλλοι θά πρέπει νά βλέπουν ἐμᾶς καί τά καλά μας ἔργα καί νά δοξάζουν τόν Πατέρα μας τόν «ἐν τοῖς οὐρανοῖς». Καί ἄς ἀφήσουμε τούς πολλούς ἐναγκαλισμούς πού κανένα ὄφελος δέ θά μᾶς προσκομίσουν, ἀπέχοντας ἀπό τίς ἀκρότητες πού ὄφελος δέν φέρουν, ἀλλά μᾶλλον θόρυβο προκαλοῦν. Τόν Χριστό νά ἀγκαλιάζουμε καί στό πρόσωπό του τά ἀδέλφια μας. Αὐτούς πού τ’ ὄνομά τους εἶναι: Ζακχαῖος, Τελώνης, Ληστής, Ἄσωτος, Μαγδαληνή, Σαμαρείτης, Ἄγνωστος…

Ἀδελφοί, Πρόσχωμεν τά Ἅγια τοῖς Ἁγίοις».