Σ. Αντρέεφσκι: Ποιος είναι ο καλλιτέχνης που οι Χρυσαυγίτες διέλυσαν την έκθεση του

Ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης από τη Βόρεια Μακεδονία, ο Σεργκέι Αντρέεφσκι έγινε πριν από λίγες ημέρες στόχος της Χρυσής Αυγής…

Την ίδια στιγμή που η δίκη των μελών της Χρυσής Αυγής – σε δεύτερο βαθμό – για την επίθεση εναντίον των Αιγύπτιων ψαράδων βρίσκεται σε εξέλιξη στο Πενταμελές Εφετείο, ένα ακόμα περιστατικό δείχνει το πραγματικό πρόσωπο του ναζιστικού μορφώματος που επιχειρεί να κάνει ξανά αισθητή την παρουσία του…

Δέκα κουκουλοφόροι και μέλη της Χρυσής Αυγής έκαναν έφοδο σε δημοτική γκαλερί στην Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης με σκοπό να διαλύσουν έκθεση καλλιτέχνη από την Βόρεια Μακεδονία: Πρόκειται για τον Σεργκέι Αντρέεφσκι, από τον οποίον απαίτησαν να κατεβάσει τους πίνακές του καθώς κι όλα τα έργα του από τον χώρο, μάλιστα του είπαν ότι απαγορεύεται να βρίσκεται στον χώρο κι ότι θα έπρεπε να ντρέπεται για την καταγωγή του!

[

Ποιος είναι ο Σεργκέι Αντρέεφσκι

Γεννήθηκε στα Σκόπια το 1960 και αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών της πόλης το 1985 και ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό με υποτροφίες της Galleria di Arte Moderna στη Ρώμη της Ιταλίας και της Νυρεμβέργης της Γερμανίας.

Ο Σεργκέι Αντρεέφσκι έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 200 ομαδικές εκθέσεις στη χώρα του, καθώς και στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Κίνα, έχει τιμηθεί με πολλά εθνικά βραβεία και οι πίνακες και τα σχέδιά του έχουν αγοραστεί από κρατικά ιδρύματα και μουσεία σε όλο τον κόσμο, καθώς και από ιδιώτες συλλέκτες.

«Ο ζωγράφος που “έσωσε” ένα χωριό»

Το όνομα του Σεργκέι Αντρέεφσκι το έχουμε συναντήσει ξανά σε ένα άρθρο του Χάρη Σαββίδη στην εφημερίδα Καθημερινή του 2013, με τίτλο: «Ο ζωγράφος που “έσωσε” ένα χωριό»:

«Λοιπόν, η μικρή ιστορία που διαβάζετε μιλάει για ένα τέτοιο χωριό. Πληθυσμός: 221 (απογραφή 2002), το κοντινότερο αστικό κέντρο βρίσκεται στα περίπου 80 χιλιόμετρα μέσω ενός δύσκολου παλαιού ταλαιπωρημένου ασφάλτινου επαρχιακού δρόμου. Οι λιγοστοί κάτοικοι, με πενιχρά εισοδήματα, ασχολούνται στην πλειονότητά τους με την καλλιέργεια του καπνού. Τελευταία, δε, έχουν επιδοθεί και αυτοί στην αναζήτηση εναλλακτικών πόρων με το μάζεμα μανιταριών από τα γύρω βουνά και το αγνό μέλι που παραδοσιακά παράγουν εδώ και εκατονταετίες. Παράγουν και άλλα προϊόντα, αλλά για δική τους χρήση.

Ο ιστός του χωριού, τυπικός ορεινού οικισμού, με φιδίσιους δρόμους που ανηφορίζουν την πλαγιά και αγροικίες κυρίως από πλίνθους και λιγοστά αγκωνάρια. Τα τσαρδάκια –όπως οι ντόπιοι τα λένε– είναι συνήθως δίπατα, με χαμηλοτάβανο κατώι (αποθήκες και στάβλοι) και ψηλότερο ανώγι, με τα γνωστά στεγασμένα χαγιάτια από τα οποία γίνεται και η πρόσβαση στο εσωτερικό τους.

Δέκα χρόνια πριν, κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί πώς να ανακόψει τη φυγή του τοπικού πληθυσμού προς τις γύρω πόλεις και την πρωτεύουσα. Μέχρι που ένας καταξιωμένος ζωγράφος, με καταγωγή από το χωριό αυτό, μαζί με τη δημοσιογράφο γυναίκα του ενδιαφέρθηκαν να του ξαναδώσουν πνοή: Κάθε τέλος Αυγούστου και για ένα μήνα περίπου, το χωριό φιλοξενεί αναγνωρισμένους καλλιτέχνες αλλά και ορισμένους φοιτητές τέχνης, από όλες τις ηπείρους του κόσμου: Αμερικανοί, Βραζιλιάνοι, Ιάπωνες έχουν κατά διαστήματα συμμετάσχει σε αυτό το ετήσιο γεγονός.

Οι κάτοικοι, διστακτικοί στην αρχή, δεν μπορούσαν να φανταστούν πώς θα κατάφερναν να φιλοξενούν στα φτωχικά και με ελάχιστες ανέσεις σπίτια τους σημαντικές προσωπικότητες της τέχνης ή νεότερους, αλλά πολλά υποσχόμενους φοιτητές σχολών καλών τεχνών, από όλο τον κόσμο. Από την άλλη, οι σημαντικοί αυτοί δημιουργοί φαίνεται να βρήκαν σε αυτό το μικρό χωριό τόση αυθεντικότητα και θαλπωρή, ώστε η παραμονή τους εκεί, εκτός από απίστευτα δημιουργική, τους έμεινε και αξέχαστη.

Φέτος λοιπόν, ανταποκρινόμενοι μαζικά στην πρόσκληση του ζευγαριού να συμμετάσχουν στη 10η επέτειο από την 1η κατασκήνωση, έβαλαν το χωριό σε μια νέα πρόκληση, μιας και θα χρειαστεί να φιλοξενήσει σχεδόν τον πενταπλάσιο αριθμό επισκεπτών.

Το ικανότατο και εφευρετικό ζευγάρι, πλην της μοναδικής δημιουργικότητάς του και της προσφοράς του στην τέχνη και την επιστήμη, είναι και ένα φωτεινότατο παράδειγμα δημιουργικής επιστροφής στη μικρή κοινότητα. Είναι η πηγή έμπνευσης για αντίστοιχες πρωτοβουλίες σε πολλά μέρη του κόσμου και η ψυχή ενός δικτύου καλλιτεχνικής δημιουργίας με σκοπό την πραγματική προσέγγιση των λαών και όχι την ανταλλαγή μεγάλων αμοιβών ή κεφαλαίων της “αγοράς τέχνης”. Και για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση στην επιβίωση της πρωτοβουλίας: Οι προσκεκλημένοι επιβαρύνονται μόνο με το κόστος μετάβασής τους. Τα έξοδα της επιτόπου παραμονής και των υλικών για την εργασία τους καλύπτονται από μικρές χορηγίες ιδιωτών και εταιρειών, τους οποίους οι καλλιτέχνες αποζημιώνουν με μέρος της καλλιτεχνικής τους παραγωγής στην κατασκήνωση. Ψυχή της κατασκήνωσης είναι ο ζωγράφος Sergej Andreevski και η γυναίκα του Irena, το μικρό χωριό ονομάζεται Sloeshtica και βρίσκεται στο μέσον του επαρχιακού δρόμου που ενώνει το Μοναστήρι με την Αχρίδα».