Ο Ιμάμογλου τραβά το χαλί του Ερντογάν

Εκρέμ Ιμάμογλου και Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μπορεί να μοιράζονται κοινές ρίζες, αλλά έχουν εντελώς διαφορετικές ιδέες για το μέλλον της Κωνσταντινούπολης και όλης της Τουρκίας.

Αν κάτι απέδειξαν οι δημοτικές εκλογές της Κυριακής είναι ότι Ιμάμογλου δεν έλαμψε και έσβησε με εκείνη την πρώτη νίκη του το 2019 που έβαλε τέλος στον 25ετή έλεγχο της μεγαλύτερης τουρκικής πόλης από το Κυβερνών κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ).

Είναι η Νέμεσις του Ερντογάν που όσο κι αν προσπάθησε να την αποφύγει ήρθε καταπάνω του, υποχρεώνοντας τον πραγματικά να σκεφτεί ποιος είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να τον διαδεχτεί.

Και μπορεί οι αναλυτές να εκτιμούν ότι οι πολίτες στις εθνικές εκλογές συνηθίζουν να ψηφίζουν διαφορετικά από τις δημοτικές, πιο «σφιχτά», μια άποψη που θα μπορούσε να ευνοήσει και πάλι τον Τούρκο πρόεδρο, η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα του απαγορεύει να αλλάξει το σύνταγμα για να κυβερνήσει την Τουρκία γι’ άλλα τόσα χρόνια μετά το 2028 (όπως δρομολόγησε ο φίλος του Βλαντιμίρ Πούτιν στη Ρωσία) δείχνοντας του καθαρά την πόρτα της εξόδου.

Το δίχως άλλο ένας χρόνος, ακόμη κι ένας μήνας ή μια και μόνο μέρα στην πολιτική είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για να έρθουν τα πάνω κάτω, αλλά αν αυτό δίνει το περιθώριο στον Ερντογάν να γυρίσει την κατάσταση προσφέρει και στον δήμαρχο της Κωνταντονούπολης την ευκαιρία να εδραιώσει το προβάδισμα του απέναντι του και την επόμενη φορά να του τραβήξει κυριολεκτικά το χαλί κάτω από τα πόδια.

Αυτή, άλλωστε, είναι και η πρόθεση του, γι’ αυτό μιλώντας στους υποστηρικτές του στον απόηχο του προχθεσινού σερί νικών της αντιπολίτευσης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού κόμματος (CHP) έκανε λόγο για «την αυγή μιας νέας εποχής».

«Κάνουμε το πρώτο βήμα προς μια Τουρκία, στην οποία η δημοκρατία, η ελευθερία, η ισότητα, η λογική, η επιστήμη, η αγάπη και η αλληλεγγύη θα ανθίζουν συνεχώς», είπε χαρακτηριστικά στο ενθουσιασμένο συγκεντρωμένο πλήθος.

«Με αυτήν την εκλογή, βγάλαμε έξω τη δημοκρατία που έχουμε μέσα μας», πρόσθεσε.

Η νίκη της αντιπολίτευσης, που έκλεισε την πόρτα στο Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης του Ερντογάν σε πολλές από τις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας και κυρίως στο «πετράδι του στέμματος», που είναι η Κωνσταντινούπολη, εδραίωσε τον Ιμάμογλου ως τον βασικό μονομάχο του Ερντογάν, σε οποιαδήποτε κούρσα προκύψει από εδώ και πέρα.

Ο Τούρκος προεδρος, που κρατούσε για χρόνια κι εκείνος τα κλειδιά της Κωνταντινούπολης δεν έκρυψε ποτέ ότι διακάης του πόθος είναι να επιστρέψει η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας στα χέρια του κυβερνώντος κόμματος του. Η διαφορά με την οποία όμως κέρδισε τον εκλεκτό του ο Ιμάμογλου επιβεβαιώνει ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

Η αλήθεια είναι ότι οι δύο άνδρες έχουν πολλά κοινά, καθώς και οι δύο έχουν ρίζες από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας, με την επιθετική πολιτική και τους φιλόδοξους εκπροσώπους της, αμφότεροι έχουν κρατήσει το τιμόνι της Κωνσταντινούπολης, που «φιλοξενεί» το ένα τρίτο της οικονομίας της χώρας και έχουν δώσει μεγάλες μάχες στα δικαστήρια της για την πολιτική τους επιβίωση.

Μοιράζονται ακόμα και το ίδιο πάθος για το ποδόσφαιρο, που έχουν υπηρετήσει στα νιάτα τους από διαφορετικά πόστα για μικρό χρονικό διάστημα.

Οι ιδέες τους όμως είναι ξεκάθαρα αντίθετες, όπως ξεκαθάρισε για μια ακόμα φορά αυτές τις μέρες ο Ιμάμογλου, που απολαμβάνει σήμερα τέτοια μεγάλα ποσοστά δημοτικότητας που ο Σελίμ Σαζάκ, επικεφαλής της Sanda Global, μιας συμβουλευτικής εταιρείας με έδρα την Άγκυρα, τον χαρακτήρισε ως «Μπιλ Κλίντον από την Τραπεζούντα… χωρίς όμως την απιστία».

Θα καταφέρει άραγε αυτός ο λαοφιλής ηγέτης της αντιπολίτευσης να προκαλέσει το τέλος του Ερντογάν; Η ιστορία έχει δείξει ότι τις δύσκολες ώρες οι πολίτες συσπειρώνονται στο πλευρό του διάβολου που ξέρουν καλά.

Αυτή τη φορά όμως ο Ερντογάν μοιάζει να έχει ξεμείνει από νέα κόλπα. Όσον αφορά στο πως γνωρίστηκαν οι δύο άνδρες, που όλα δείχνουν ότι θα είναι οι μεγάλοι αντίπαλοι για το αύριο της Τουρκίας, όπως αποκάλυψε ο Ιμάμογλου και μεταφέρει ο Guardian, όταν ο Ερντογάν ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης στα μέσα της δεκαετίας του 1990 είχε επισκεφτεί το εστιατόριο που εκείνος διαχειριζόταν στα περίχωρά της.

«Έφαγε κεφτέδες στο εστιατόριό μου. Δεν πήρα τα χρήματά του», είπε χαρακτηριστικά, για να προσθέσει με έμφαση πως «δεν θα πληρώσει αυτό το λογαριασμό όσο ζει».