Ελπιδοφόρος: Το παρασκήνιο των τεταμένων σχέσεων Ελλάδας – Τουρκίας

Η παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου στα εγκαίνια του «Σπιτιού της Τουρκίας» στην Νέα Υόρκη, στα οποία μάλιστα έκοψε την κορδέλα μαζί με τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν και τον κατοχικό ηγέτη του ψευδοκράτους Τατάρ δεν προκάλεσε μόνο την αντίδραση των Κυπρίων και της ελληνικής ομογένειας αλλά ακόμη τη δυσφορία της ελληνικής κυβέρνησης και του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Συγχρόνως, το συμβάν αυτό φανέρωσε θα λέγαμε με τον πιο εμφατικό τρόπο τα σοβαρά προβλήματα και τις δύσκολες ισορροπίες σε μία μεγάλη εκκλησιαστική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου, στις οποίες εμπλέκονται πρόσωπα και θεσμοί, από το Φανάρι μέχρι και τη Μόσχα, αν και το θέμα πλέον «θεωρείται λήξαν» για την κυβέρνηση, ενώ εκτόνωση υπάρχει και από πλευράς Κύπρου, μετά τη συνάντηση χθες του Νίκου Αναστασιάδη με τον κ.Ελπιδοφόρο.

Πάντως, ακόμα και η απολογητική χροιά του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, με την έκφραση συγνώμης προς τους Ελληνες και Κυπρίους, για το «ατόπημα» του να «νομιμοποιήσει» με την παρουσία του τον ηγέτη του ψευδοκράτους στην προσπάθειά του να εξευμενίσει την ελληνοκυπριακή πλευρά και τον Ελληνα πρωθυπουργό, περιείχε μία φράση που περισσότερο πρόβλημα δημιουργεί παρά το επιλύει. Η αναφορά του σε «έξαρση του κυπριακού τη δεκαετία του 70» αντί της εισβολής του Αττίλα και των κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο, παραπέμπει στον ρεπούσειο «συνωστισμό» στην Σμύρνη το 1922, όπως παρατηρούσε χαρακτηριστικά κυβερνητικός παράγοντας.

Οι πράξεις και τα γεγονότα όμως θα πρέπει να ξέρουμε ότι εντάσσονται πάντοτε στο πλαίσιο που είναι διαμορφωμένο ως προς το καθεστώς του Οικουμενικού Πατριαρχείου , το οποίο, έχει υποχρέωση να επιδιώκει σχέσεις αλληλοσεβασμού με τις τουρκικές αρχές. Για όσους δεν γνωρίζουν το καθεστώς λειτουργίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και κυρίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου που εδρεύει στην Κωνσταντινούπολη, δηλαδή εντός του τουρκικού εδάφους, όλα αυτά βεβαίως, ηχούν πολύ παράξενα. Για τους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» όμως ήτοι στο Φανάρι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενταγμένα σε ένα πλαίσιο, εντός τους οποίου ενίοτε είναι υποχρεωμένοι να κινούνται οι Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου. Με απλά λόγια οι σχέσεις με το τουρκικό κράτος είναι συγκεκριμένες , από τη στιγμή που και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, όπως άλλωστε και ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι Τούρκοι πολίτες. Η ιδιότητα αυτή, είναι άλλωστε υποχρεωτική από το τουρκικό κράτος προκειμένου να εκλεγεί κάποιος Πατριάρχης και να αποτελέσει μέλος της Ιεράς Συνόδου της Αγίας και Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας στο Φανάρι.