Ανδρομάχη Μαρκοπούλου στη «Βραδυνή»: «Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους. Μόνο με σένα»

Ανδρομάχη, και Θέατρο και Τηλεόραση. Φθάνουν οι ώρες; 

«Φθάνουν… Για τη δουλειά πάντα βρίσκουμε χρόνο… Το πρόβλημα υπάρχει στην προσωπική ζωή. Είναι όλα τόσο γρήγορα και απαιτητικά… που συχνά θεωρούμε πολυτέλεια το να αφιερώσουμε χρόνο σε ανθρώπους που αγαπάμε. Δίνουμε το δικαίωμα στον εαυτό μας να μην είναι συνεπής… Κακώς»!

Δηλαδή δεν υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος; Εκτός από το… σκυλάκι σας, αφού είστε και ζωόφιλη.

«Ούτε μεγάλος ούτε μικρός. Αλλά αφού αναφέρατε το σκυλάκι μου… Κάτι δραστικό πρέπει να γίνει με τα αδέσποτα. Οφείλουν οι δημόσιοι φορείς να προστατεύουν, να περιθάλπουν και να φιλοξενούν τα ζώα που δεν έχουν κηδεμόνες. Να δημιουργηθούν δημόσια καταφύγια με γιατρούς και οι άνθρωποι να μάθουν να αγαπούν τα ζώα. Πώς μπορείς να μην αγαπάς τα μάτια μέσα από τα οποία σε κοιτάζει η Φύση, ο πλανήτης, ο Θεός ο ίδιος».

Πώς αποφασίσατε να γίνετε ηθοποιός;
«Μου άρεσε από μικρή, και κάποια στιγμή, αφού ξεπέρασα ορισμένα προσωπικά εμπόδια, το αποφάσισα. Γιατί, τι είναι η ζωή αν δεν τολμάς»;

Αγαπημένες αναμνήσεις;

«Τα καλοκαίρια στο εξοχικό, τα παιχνίδια, η θάλασσα… Μια ανάμνηση με την οποία γελάω, ήταν από ένα καλοκαίρι στη Σαμοθράκη. Ήμουν με τους θείους μου και με την ξαδέλφη μου, πήραμε τα χρωματιστά καλώδια του ΟΤΕ, να φτιάξουμε κοσμήματα και να τα πουλάμε στην πλατεία του χωριού. Εγώ ήμουν περίπου 8 και λίγο μικρότερη η Πέφη. Φυσικά ήταν άθλια… αλλά είχαμε μια κάποια πελατεία. Ώσπου ήρθε ο παππούς ενός κοριτσιού με τη μαγκούρα και μας πήρε στο κυνήγι “τις απατεώνισσες”»…

Παίζατε στο σίριαλ «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Με την τροπή που πήραν τα πράγματα αλλά κατ’ επέκταση και για τον Δημήτρη Λιγνάδη, «πέσατε» από τα σύννεφα ή ήσασταν υποψιασμένη; 

«Έπαιζα στη σειρά, αλλά ο ρόλος μου ολοκληρώθηκε, και με τον κ. Φιλιππίδη είχα ελάχιστα γυρίσματα. Για το χαρακτήρα και κάποιες ιδιοτροπίες του είχαμε όλοι ακούσει πολλά, σε σημείο που μία ενδεχόμενη συνεργασία μαζί του δημιουργούσε έναν κόμπο στο στομάχι… Για τις βαριές κατηγορίες προσωπικά δεν είχα γνώση. Το ίδιο και για τον κ. Λιγνάδη. Ήταν γνωστή η σεξουαλική του κατεύθυνση, πράγμα που δεν ενδιαφέρει, αλλά για τα υπόλοιπα ναι, ήταν σοκ. Για ανθρώπους τόσο ευλογημένους στη δουλειά τους, προικισμένους με ταλέντο και εκτόπισμα, μόρφωση και αποδοχή, που για πολλούς υπήρξαν πρότυπα, αυτό που αισθάνομαι είναι θλίψη… Είναι ύβρις να πετάς στα σκουπίδια τόσα “δώρα ζωής” γιατί πιστεύεις ότι δεν θα κριθείς ποτέ και τίποτα δεν σε αγγίζει. Κάτι που οι δύο τους, έχοντας τόσο επιτυχημένη διαδρομή στο αρχαίο δράμα, θα έπρεπε να γνωρίζουν».

Πιστεύετε ότι είμαστε λαός με… κοντή μνήμη, και έπειτα από λίγο θα τα έχουμε ξεχάσει; Ή το γεγονός ταρακούνησε τα λιμνάζοντα ύδατα;

«Το ταρακούνημα ήταν όντως μεγάλο. Κάτι θα μείνει από αυτό, αλλά όχι πως θα αλλάξει ο κόσμος… Είναι στη φύση του ανθρώπου και το κακό, όπως και το καλό. Τέτοια προβλήματα πάντα θα υπάρχουν σε όλες τις δουλειές, και στα σπίτια. Η κίνηση που έγινε, όμως, έκανε τις γυναίκες που δίσταζαν να μιλήσουν, να νιώσουν ότι δεν είναι μόνες. Είναι ελπιδοφόρο να βλέπεις ότι η δυσκίνητη, πολλές φορές. Δικαιοσύνη υπάρχει “με σάρκα και οστά”. Όμως, όλη αυτή η εξωστρέφεια και η διάθεση να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, μας μαθαίνει να διαχειριζόμαστε καταστάσεις με μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό μας και στο Δίκαιο… Προεκτείνοντας λίγο την κουβέντα, θα έλεγα πως πίσω από όλα, βρίσκεται ο φόβος. Απαντά σε πολλά ερωτήματα. Ο φόβος αναχαιτίζεται με την αυτογνωσία, και η αυτογνωσία έρχεται με την παιδεία».

Παίζετε τώρα στο «Μεταξουργείο», στο έργο του Σαίξπηρ «Πολλή φασαρία για το τίποτα». Τι καινούργιο θα δούμε, ποια η νέα ματιά του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Κυριακού;

«Το καινούριο είναι το παιχνίδι… Λέμε “παίζουμε θέατρο”… Στη συγκεκριμένη, λοιπόν, παράσταση, το παιχνίδι δεν είναι μεταφορική έννοια. Είναι ο άξονας πάνω στον οποίο ο Κωνσταντίνος δούλεψε, για να δώσει μια φρέσκια ματιά, σε ένα έργο, που και μόνο από το όνομα του συγγραφέα, ακούγεται “βαρύ”. Οι ήρωες συνυπάρχουν και συγκρούονται μέσα από έναν κύκλο παιχνιδιών που μπορεί να βάλει, ίσως, σε σκέψη το θεατή πως και στην ίδια τη ζωή κάποια πράγματα δεν είναι σοβαρά… αλλά σοβαροφανή. Και, οι άνθρωποι, κάνουμε τελικά “πολλή φασαρία για το τίποτα”».

Όταν παρακολουθείτε μία παράσταση, την κρίνετε σαν θεατής ή σαν ηθοποιός;

«Σαν θεατής. Και είμαι κάθετη. Όμως, λόγω “κάποιων γνώσεων από μέσα”, ίσως βλέπω και κάποια πράγματα με άλλη ματιά… όπως όλοι οι συνάδελφοι. Λειτουργεί το υποσυνείδητο. Συζητώντας, όμως, πολλές φορές με φίλους που δεν είναι ηθοποιοί, ανακαλύπτω, ότι στα ίδια σταθήκαμε και σχολιάσαμε. Και το βρίσκω καταπληκτικό. Γιατί τελικά, αν κάτι είναι να σε κερδίσει, σε κερδίζει, είτε έχεις περισσότερες γνώσεις είτε όχι… Εξάλλου, το Θέατρο στην ψυχή απευθύνεται».

Τις δυσκολίες με τι μότο τις ξεπερνάτε;

«“Καλοπροαίρεση” και… “Εγώ. Εδώ. Τώρα Ολόκληρος”»… Μας το έλεγαν και στη Δραματική Σχολή».

Ποια συμβουλή που σας έχουν δώσει, τηρείτε έως σήμερα;

«Μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους. Μόνο με σένα».

Βιογραφικό

Η ταλαντούχα, ευγενής, ανεκτίμητη καλλιτέχνις Ανδρομάχη Μαρκοπούλου γεννήθηκε και ζει στο Παγκράτι, που, όπως λέει, το είδε να αλλάζει, να ασχημαίνει και να ξανα-ομορφαίνει. Έζησε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια με τους γονείς, τον αδελφό, την εξαδέλφη της, με κυριακάτικα τραπέζια και οικογενειακές συγκεντρώσεις στη νονά της. Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Βεάκη, έχει παίξει στο Θέατρο και στην Τηλεόραση. Εκτιμά τα μικρά καθημερινά δώρα της ζωής, τους φίλους, την καλή καρδιά, τους χαμογελαστούς ανθρώπους, τον καλό λόγο, έναν οδηγό που σταμάτησε για έναν πεζό και ας ήταν «πράσινο». Απεχθάνεται την υπεροψία και φοβάται τη δύσκολη αρρώστια. Δεν επηρεάζεται από τούς ρόλους που υποδύεται. Ονειρεύεται πάντα, και ένα από τα πολλά όνειρά της, που έχει από τα 25 της, είναι ένα road trip, που ελπίζει κάποια στιγμή να το κάνει.

Όταν ένα έργο μεταφέρεται σε άλλη εποχή από αυτή που γράφτηκε, έχει την ίδια απήχηση; Τα σκηνικά, τα κοστούμια δεν παίζουν ρόλο;

«Όποια εποχή και αν επιλέξει ένας σκηνοθέτης για να τοποθετήσει το ανέβασμα ενός έργου, τα σκηνικά και τα κοστούμια εννοείται πως παίζουν ρόλο. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της οπτικής. Και πιστεύω πως ναι, έχουν την ίδια απήχηση. Εξάλλου, ο λόγος είναι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Ό,τι κοστούμι και να φοράει ο ηθοποιός, αν ο λόγος δεν “ακούγεται”… είμαστε απλά ένα ωραίο περιτύλιγμα».