Από την «Βραδυνή της Κυριακής»: Μιχάλης Πιτένης: «Για μένα είναι θεραπευτική η γραφή, ελπίζω και για τους αναγνώστες μου».

Ο Μιχάλης Πιτένης γεννήθηκε στην Κοζάνη, όπου και διαμένει. Είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και δημοσιογραφεί. Είναι άτομο που προσπαθεί να διασκεδάζει τους φόβους του, και παραδέχεται πως ονειρεύεται συνέχεια και αδιάλειπτα. Έχουν κυκλοφορήσει οι συλλογές διηγημάτων του «Τα κουβάρια της σιωπής» (εκδ. Κοντέος, 1995) και «Μην ενοχλείτε τον πρίγκιπα» (εκδ. Ζήτρος, 1998) και τα μυθιστορήματα «Τα υγρά ίχνη της μνήμης» (Μεταίχμιο, 2002), «Οι κόρες της Αφροδίτης» (Μεταίχμιο, 2006), «Η προφητεία του Μότσαρτ» (Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2010) και «Η απόγονος» (Σύγχρονοι Ορίζοντες, 2013). Επίσης, συμμετείχε στο συλλογικό έργο «Συνάντηση» . Τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διάπλαση «Μετέωρη Γυναίκα».

Κύριε Πιτένη το …μικρόβιο της συγγραφής, πότε σας πρωτοεμφανίστηκε;

«Τόσο παλιά που αδυνατώ να θυμηθώ».

-Ακολουθείτε μια ιεροτελεστία όταν γράφετε ; Και… ποιο χώρο προτιμάτε;

«Τον χώρο που… αποφεύγουν οι άλλοι. Μία και μοναδική… ιεροτελεστία όταν κλείνω την πόρτα και απομονώνομαι» .

-Ποιο βιβλίο σας έχει πιο έντονο το βιογραφικό στοιχείο από την μυθοπλασία;

«Όλα , άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Όχι τόσο όσα έζησα, αλλά κυρίως ό, τι μ’ επηρέασε, με προβλημάτισε, με ενόχλησε, μου άρεσε»…

-Είναι θεραπευτική η γραφή;

«Για μένα ναι. Ελπίζω και για τους αναγνώστες μου».

-Την υπόθεση την ξέρετε ήδη, ή κατά τη διάρκεια εξελίσσεται;

«Αν δεν την ξέρω, δεν ξεκινώ. Φυσικά στην πορεία πολλά μπορεί ν’ αλλάξουν, αλλά ο πυρήνας του θέματος παραμένει».

– Το τέλος; Έτυχε να το αλλάξετε;

«Πολλές φορές. Συνήθως υπάρχουν δύο, τρείς, ίσως και περισσότερες εκδοχές. Θεωρώ πως το τέλος είναι εξίσου σημαντικό με την αρχή ».

– Ο τίτλος , το πιο δύσκολο;

«Σε μένα βγαίνει εύκολα. Ειδικά αν έχει ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου το θέμα μου. Σ’ αυτό ίσως με βοηθά και η δημοσιογραφική μου ιδιότητα».

– Οι ήρωες σας έχουν και χαρακτηριστικά γνωστών σας;

«Ο καθένας μπορεί να βρει χαρακτηριστικά του σε κάποιον λογοτεχνικό ήρωα. Αν λάβω υπόψη μου πως όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, γνωστοί μου εξακολουθούν και μου μιλάνε, ενώ έχουν διαβάσει τα βιβλία μου, αυτό σημαίνει πως μάλλον δεν βρήκαν κανένα χαρακτηριστικό τους ή αν βρήκαν δεν παρεξηγήθηκαν».

– Ο Ρίτσος  έλεγε πως «φλέβες είναι οι λέξεις που μέσα τους κυλά αίμα» για εσάς τι είναι;

«Οι ανάσες που χρειάζονται οι ήρωες μου για να ζωντανέψουν».

-Στο τελευταίο μυθιστόρημά σας «Μετέωρη Γυναίκα» η ηρωίδα σας  λέει ότι  αν δεν κλείσει τους λογαριασμούς της με το παρελθόν , θα είναι πάντα μετέωρη. Πόσο εφικτό είναι;

«Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει να το προσπαθήσει κανείς. Αν το πετύχει, θα νιώσει σαν να πετάει ένα βάρος από πάνω του».

-Όταν τελειώσετε ένα βιβλίο , είναι σα να γεννήσατε ένα παιδί και να το παραδώσατε στην κοινωνία… Πόσο γρήγορα μπορείτε να ξαναρχίσετε άλλο;

«Πράγματι, ένα βιβλίο μοιάζει με γέννηση. Κι όπως το παιδί δικαιούται και πρέπει ν’ ακολουθήσει τον δικό του δρόμο, έτσι και το βιβλίο. Κάποιες φορές ξεκινάω σχεδόν αμέσως. Όταν υπάρχει κάτι στο μυαλό σου είναι δύσκολο να το κρατήσεις για πολύ εκεί και θες να περάσεις στο επόμενο στάδιο, τη γραφή».

– Άλλο βιβλίο καθ’ οδόν;

«Υπάρχει ένα που δουλεύω καιρό, και διαφέρει πολύ απ’ την “Μετέωρη γυναίκα”, όχι μόνο ως προς την θεματολογία αλλά και ως προς την γραφή. Ελπίζω σύντομα να βάλω και την τελευταία τελεία. Θα δούμε»…

-Πως αντιμετωπίζετε την πανδημία που ταλανίζει τον πλανήτη μας;

«Με ανησυχεί και με προβληματίζει. Είναι κάτι πρωτόγνωρο . Απ’ τη μια μέρα στην άλλη περάσαμε σε μια κατάσταση που μόνο εύκολη δεν είναι . Από εκεί που ήταν κάτι τόσο μακρινό και συνέβαινε στην Κίνα, το είδαμε να ‘ρχεται στην πόρτα μας. Ανησυχώ για το πόσο θα κρατήσει και τι συνέπειες θα έχει για όλους μας. Προσωπικά, ο εγκλεισμός στο σπίτι δεν με πειράζει, γιατί έμενα πολλές ώρες . Αυτές τις παραπάνω τώρα ,προσπαθώ να τις αξιοποιήσω κάνοντας πράγματα που ανέβαλα καιρό».

– Πιστεύετε ότι από αυτή την περιπέτεια θα αναθεωρήσουμε προτεραιότητές μας;

«Πολλές. Η επόμενη μέρα, θα έχει επιφέρει πολλές αλλαγές , τις οποίες θα πρέπει κατ’ αρχήν να κατανοήσουμε, να αξιολογήσουμε και να ερμηνεύσουμε σωστά και έπειτα να δούμε πώς θα τις αντιμετωπίσουμε και θα τις χειριστούμε. Ό, τι μας αφαιρέθηκε σήμερα λόγω του ιού, ίσως να μην μας επιστραφεί εύκολα αύριο, γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το διεκδικήσουμε ξανά. Γιατί άλλο είναι το να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα που θα έπρεπε σίγουρα ν’ αλλάξουν ή να βελτιωθούν και άλλο το να παραχωρήσουμε έτσι απλά σημαντικές και θεμελιώδεις κατακτήσεις χρόνων. Σε προσωπικό επίπεδο όμως, είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε αν πράγματι είχαμε βάλει τις σωστές προτεραιότητες στη ζωή μας και αν ασχολούμασταν με ό, τι πραγματικά αξίζει. Η πανδημία αποδεικνύει πόσο ευάλωτοι είμαστε κι ίσως αυτό να μας οδηγήσει στο να εκτιμήσουμε περισσότερο την κάθε στιγμή μας, την κάθε μέρα μας και να κατανοήσουμε εκείνο που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα, που γεμίζει την ψυχή μας, μπας και από εδώ και στο εξής γίνει η βασική, η πρώτη, επιλογή μας».