Γ. Χριστοδούλου: «Όλοι μας μία ζωή, για μία αλήθεια ψάχνουμε. Αλλά πόσο δύσκολο είναι να τη βρούμε»…

Κύριε Χριστοδούλου, είστε πολλά χρόνια στον καλλιτεχνικό χώρο, πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για την Υποκριτική;

«Όταν ανακάλυψα το δρόμο που με οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ο οδηγός, όμως, που με οδήγησε σε αυτό το δρόμο ήταν η Βάσια Τριφύλλη. Και της οφείλω ένα μεγάλο “ευχαριστώ” που με βοήθησε να ζήσω όλη αυτή τη διαδρομή από την στιγμή που αποφοίτησα, μέχρι σήμερα».

Έχετε γεννηθεί στο Κάιρο, είναι αξιόλογοι, μορφωμένοι και μπροστά από την εποχή τους οι Αιγυπτιώτες. Όταν ήρθατε στην Ελλάδα προσαρμοστήκατε εύκολα, η οικογένειά σας… Πώς βρήκατε την κατάσταση εδώ;

«Όταν ξεριζώνεσαι από τον τόπο που γεννήθηκες κάτω από συνθήκες πολύ άσχημες και φθάνεις στη δεύτερη πατρίδα σου άγνωστος μεταξύ αγνώστων εσύ και η οικογένειά σου, μόνο όταν μεγαλώσεις ανακαλύπτεις πως η διαδρομή αυτή ήταν πολύ δύσκολη και ανηφορική. Όμως, όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε μας δυνάμωσαν, μας πεισμάτωσαν και σταθήκαμε στα πόδια μας χάρη σε δύο εξαίσιους γονείς».

Αποφοιτώντας από την Σχολή του Εθνικού Θεάτρου συνεργαστήκατε με σπουδαίους ηθοποιούς. Ποια παράσταση θεωρείτε ορόσημο στην καριέρα σας;

«Ορόσημο θεωρώ, πριν πάρω το δίπλωμά μου, όταν βρέθηκα να πρωταγωνιστώ με την Έλλη Λαμπέτη στα “Σαράντα Καράτια”. Και στη συνέχεια, δίπλα της σε μία θεατρική διαδρομή που για μένα ήταν σαν δεύτερη σχολή». 

Τι σημαίνει το Θέατρο για εσάς;

«Οι δάσκαλοί μου, μου έμαθαν να αγαπάω και να σέβομαι το Θέατρο καθώς και την Υποκριτική. Και αυτό έχω προσπαθήσει να κάνω όλα αυτά τα χρόνια που με αξίωσε ο Θεός να πατήσω το σανίδι». 

Η τέχνη σας, σας έκανε καλύτερο άνθρωπο;

«Η Τέχνη όταν την υπηρετείς με αλήθεια και σεβασμό, χωρίς ψέμα, χωρίς ίντριγκες, τότε από μόνη της είναι ικανή να σου προσφέρει απλόχερα το μεγαλείο να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Αλλιώς… ας μην συνεχίσω».

Πώς εξηγείτε ότι ορισμένους συναδέλφους σας, σύμφωνα με τα πρόσφατα σκάνδαλα που ξέσπασαν, μάλλον… διεστραμμένους τούς έκανε;

«Ο καθένας ορίζει τον εαυτό του. Δεν μου πέφτει λόγος να κρίνω κανέναν. Ο καθένας πορεύεται στο μονοπάτι το δικό του. Άλλοτε ανηφορικό και άλλοτε κατηφορικό. Εμένα με ορίζει τι κάνω εγώ και όχι ο διπλανός μου».

Είστε ένας πολύ ωραίος άντρας, βιώσατε κάποιες ανάρμοστες συμπεριφορές στο ξεκίνημά σας;

«Ο καθένας μας επιτρέπει το χώρο που θέλει να δώσει σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του. Ό,τι δίνουμε, παίρνουμε. Ό,τι πουλάμε, εισπράττουμε, και αντίστροφα».

Παίζετε τώρα στο ανακαινισμένο θέατρό σας «Έαρ Βικτώρια», το έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη «Ο φονιάς». Πώς το επιλέξατε και ποιος ο ρόλος σας;

«Η επιλογή έγινε μετά από πολλές συναντήσεις και συζητήσεις με τον σκηνοθέτη μας Γιάννη Διαμαντόπουλο. Όμως, στάθηκα σε ένα σημείο διαβάζοντας το έργο. Κάποια στιγμή, το 1981, στην πρώτη παράσταση του έργου ο Αντώνης Αντωνίου ρώτησε τον Μήτσο Ευθυμιάδη, “Τι θέλουμε να πούμε με το έργο, ρε Μήτσο;”, κι εκείνος μ’ ένα χαμόγελο που σε ηρεμούσε, απάντησε: “Πολλές φορές, Αντώνη, δεν έχει σημασία το τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες”. Ό Σάββας που υποδύομαι, μετά από δώδεκα χρόνια φυλακές, δώδεκα χρόνια κάγκελα, αποφυλακίζεται και έρχεται αντιμέτωπος με την αδελφή του Μαρία προσπαθώντας να μάθει την αλήθεια για τη φυλάκισή του. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Οι συγκρούσεις τους είναι τόσο δυνατές και τόσο ανθρώπινες παράλληλα, που έχω την αίσθηση ότι κάθε λέξη του κειμένου είναι ένα πύρινο βόλι».

Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει η παράσταση, τι θα πάρει μαζί του ο θεατής;

«Είναι ένα έργο που σε προβληματίζει και σε φέρνει σε αδιέξοδα. Τα ημιτόνια της γραφής του αγγίζουν ευαίσθητες χορδές που πάλλονται και σε αναστατώνουν. Αυτό που θα πάρει, είναι μΊα φράση που λέει ο Σάββας: “Ήρθα να μάθω την αλήθεια και θα τη μάθω”. Και όλοι μας μία ζωή, για μία αλήθεια ψάχνουμε. Αλλά πόσο δύσκολο είναι να τη βρούμε»…

Και ο… Γιώργος με τι μότο αντιμετωπίζει τις δυσκολίες;

«Με υπομονή, αντοχή, κουράγιο, γιατί κάθε μέρα που ξυπνάει, είναι και ένας καινούργιος κόσμος. Μία καινούργια μέρα, μία καινούργια αρχή. Και μπορεί αυτή η καινούργια αρχή να είναι πιο ρομαντική και πιο αγαπησιάρικη».

Όταν σβήνουν τα φώτα αφήνετε στο καμαρίνι το ρόλο σας, ή σας… ακολουθεί και στην αληθινή ζωή;

«Έχω την αίσθηση πως όταν σβήσουν τα φώτα πρέπει τον ήρωά μας να τον αφήνουμε στην ησυχία του. Για να μπορέσουμε την άλλη μέρα να τον συναντήσουμε και, ίσως, τότε να βρούμε περισσότερα στοιχεία από το χαρακτήρα αυτόν, που θα μας προσθέσουν περισσότερα βιώματα στην καθημερινή μας ζωή. Ο ρόλος είναι ζωή. Και η ζωή είναι ρόλος».

Άλλα σχέδια;

«…Να είμαι καλά εγώ, η οικογένειά μου, οι άνθρωποι που με αγαπούν και αγαπώ. Οι άνθρωποι που με σέβονται και τους σέβομαι. Γιατί η ζωή είναι μικρή για να την σπαταλάμε άδικα»

Βιογραφικό