Μαίρη Βιδάλη στη «ΒτΚ»: «Ο “Βυσσινόκηπος” είναι πολιτικό έργο»
«Αν ήμουν υπουργός Πολιτισμού θα ελευθέρωνα από το υψηλό χαράτσι τους θιάσους που επιθυμούν να παρουσιάσουν κλασικά έργα σε αρχαιολογικούς χώρους»
Η καταξιωμένη ηθοποιός-σκηνοθέτης Μαίρη Βιδάλη μίλησε στη «Βραδυνή της Κυριακής» και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε τόσο στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, που παίζεται έως τις 28 Απριλίου στο θέατρο «Διάχρονο» αλλά και την καλλιτεχνική πορεία της.
Παράλληλα, αναφέρεται στο πέρασμά της από την Τοπική Αυτοδιοίκηση-πιο πρόσφατα- ως αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού Αττικής και πιο πριν στο Δήμο Κηφισιάς.
Εξάλλου, απαντάει και στην ερώτηση τι θα έκανε αν ήταν υπουργός Πολιτισμού!
Αναλυτικά η συνέντευξη της Μαίρης Βιδάλη στη «ΒτΚ»:
Κυρία Βιδάλη, έως τις 28 Απριλίου θα παίζεται στο θέατρό σας «Διάχρονο» ο «Βυσσινόκηπος» του Τσέχοφ. Μιλήστε μας για την υπόθεση –για όσους δεν την ξέρουν– και το ρόλο σας.
«Παρουσιάζονται δραματουργικά οι κοινωνικές εξελίξεις στη Ρωσία στο γύρισμα του 20ού αιώνα, με την πτώση της αριστοκρατίας και την άνοδο της μεσαίας τάξης, που είναι το θέμα στο έργο.
Επτά άτομα, και ορισμένα συγγενικά μεταξύ τους, επιστρέφουν στο σπίτι των παιδικών τους χρόνων και αναπολούν παρελθοντικές καταστάσεις. Εγώ υποδύομαι τη Λιούμπα, την ιδιοκτήτρια του υποθηκευμένου σπιτιού και κτήματος, που θα πωληθεί αν δεν βρεθούν χρήματα».
Η… Μαίρη έχει κάποιο κοινό με τη Λιούμπα;
«Η Λιούμπα επιμένει να μένει πίσω και να αναπολεί το παρελθόν. Το μόνο κοινό μαζί της που με βοήθησε στο πλησίασμά της, είναι και το δικό μου δέσιμο με το παρελθόν».
Είναι ιδιαίτερα αγαπητός ο Τσέχοφ σε ηθοποιούς και θεατές. Τι το ιδιαίτερο έχει;
«Συνήθως το έργο το διαλέγουν οι πρωταγωνιστές, και ο Τσέχοφ έχει σπουδαίους χαρακτήρες, αλλά και δαντελένιους δευτεραγωνιστές. Επίσης, είναι πολιτικό έργο, αφού αναφέρεται στην αποδόμηση του σαθρού και στον οραματισμό μίας κοινωνίας ισότητας και ελευθερίας».
Έχει διασκευαστεί το έργο από τον Γιώργο Δανεσή –που έκανε τη μετάφραση– ή παρουσιάζεται όπως το έγραψε ο συγγραφέας;
«Δόθηκε ακριβώς όπως το πρωτότυπο, και είναι άλλο ένα μεγάλο ατού της παράστασης, ότι έχουμε μία καινούργια μετάφραση σε σύγχρονο λόγο, όπως έχουμε επίσης και μία υπέροχη μουσική σύνθεση του Θάνου Γεωργουλά, γραμμένη ειδικά για το ανέβασμά μας».
Και ο σκηνοθέτης, ο σπουδαίος Γιάννης Μόρτζος, τι θέλει να δώσει στο θεατή τελειώνοντας η παράσταση;
«Να φύγει με το γλυκόπικρο συναίσθημα που ήθελε ο συγγραφέας του. Ενώ τα έργα του είναι δραματικά, εκείνος τα χαρακτήριζε κωμωδίες».
Ο πιο τραγικός χαρακτήρας απ’ όλους ποιος είναι;
«Για μένα είναι ο Φιρς. Ο γηραιός υπηρέτης που μένει τελευταίος, μόνος και προδομένος από την ίδια του την αφοσίωση».
Έχετε μία μακρά πορεία στο Θέατρο, την Τηλεόραση, τον Κινηματογράφο. Αγαπήσατε παράφορα κάποιον από τους ρόλους σας;
«Η Ροζάουρα στο έργο του Πέδρο Καλντερόν ντε λα Μπάρκα “Η Ζωή είναι όνειρο”. Βασίζεται στη φράση του Πίνδαρου “Σκιά ονείρου άνθρωπος”».
Αφού τελειώσατε το Λύκειο στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδος, το Pierce College, φοιτήσατε στο Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, και παράλληλα τελειώσατε με άριστα τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη. Πότε και πώς ξεκίνησε η αγάπη σας για το Θέατρο;
«Ήμουν μοναχοπαίδι, ο μπαμπάς μου ήταν καπετάνιος και ταξίδευα από μωρό ακόμη. Η μητέρα μου αγαπούσε το Θέατρο, και όταν είδα μαζί της στα 5 μου την “Ηλέκτρα” με την Άννα Συνοδινού, αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός, παρ’ όλες τις μετέπειτα αντιρρήσεις των γονιών μου, που ήταν πολύ αυστηροί γενικά με την ανατροφή μου.
Τα πρώτα βήματα στο σανίδι τα έκανα στο Γυμνάσιο, στο Αμερικανικό Κολέγιο Αγίας Παρασκευής όπου φοιτούσα, με το θεατρικό μας σύλλογο στο έργο “Πρόταση Γάμου” του Τσέχοφ, με το οποίο πήραμε και βραβείο».
Η φοίτησή σας στο Οικονομικό Τμήμα σάς βοήθησε και στη δουλειά σας, αφού εκτός από ηθοποιός, είστε και θιασάρχης, πράγμα δύσκολο…
«Ναι, γιατί ωραία τα καλλιτεχνικά σχέδια, αλλά θίασος σημαίνει και επιχείρηση. Τα Μαθηματικά και τα Λογιστικά, εδώ έχουν εφάμιλλη αξία. Ποτέ δεν ένιωσα θιασάρχης, συντονίστρια μίας ομάδας είμαι, αλλά, δυστυχώς, έχω και τις πρακτικές ευθύνες».
Για ένα νέο καλλιτέχνη είναι πιο δύσκολα τα πράγματα τώρα, απ’ ό,τι όταν εσείς ξεκινήσατε την καριέρα σας;
«Πολύ πιο δύσκολα, γιατί βγάζουν πληθώρα οι σχολές και ο καθένας πια μπορεί να δηλώσει ηθοποιός».
Αν ήσασταν υπουργός Πολιτισμού τι θα κάνατε για τον κλάδο σας, που δεν έχει ληφθεί μέριμνα έως τώρα;
«Θα επανέφερα την άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος. Θα ξαναγινόταν υποχρεωτικό το μάθημα διδασκαλίας του Αρχαίου Δράματος στις δραματικές σχολές. Θα ελευθέρωνα από το υψηλό χαράτσι της τελευταίας 15ετίας τους θιάσους που επιθυμούν να παρουσιάσουν κλασικά έργα σε αρχαιολογικούς χώρους. Θα διεκδικούσα να εκταμιεύσω περισσότερα χρήματα για τον Πολιτισμό, και άλλα πολλά…».
Ασχοληθήκατε ενεργά και με τα κοινά όμως, ως αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού Αττικής, και πριν στο Δήμο Κηφισιάς. Θα το επιχειρούσατε ξανά; Γιατί η Πολιτική δεν συνάδει με την Τέχνη…
«Η Πολιτική συνάδει με όλους τους τομείς, γιατί όλοι απαρτίζουν την κοινωνία μας. Ίσως ξανασχοληθώ, αλλά τώρα έχω βάλει σε προτεραιότητα την προσωπική μου ζωή. Η δράση σ’ αυτή τη θέση, κυριολεκτικά με συνεπήρε, εργάστηκα με όλες μου τις δυνάμεις και πέτυχα κάποιους οραματισμούς χρόνων.
Θα σας δώσω λίγα παραδείγματα: Το θέατρο του Αττικού Άλσους ονομάστηκε “Κατίνα Παξινού”, θεσπίστηκαν τα καλλιτεχνικά βραβεία “Λήκυθος” (Μουσικής, Θεατρικού Έργου, Εικαστικού και Ποίησης), στις πολυάριθμες εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την Επανάσταση, παρουσιάστηκε με παραγωγή μας στο «Βεάκειο» θέατρο σε παγκόσμια πρώτη, η όπερα “Μάρκος Μπότσαρης” του Τζανή Μεταξά, σε συνεργασία με το ΕΠΚΑ. Επίσης, διοργανώθηκε κορυφαία εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή με το ορατόριο “ΙΩΝΙΑ (Πύλη στον χρόνο)” των Θάνου Γεωργουλά – Κώστα Τερζάκη, που δόθηκε στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, με την αιγίδα της Περιφέρειας Αττικής».
Ποια είναι η Μαίρη Βιδάλη
Η Μαίρη Βιδάλη γεννήθηκε την 1η Αυγούστου στην Αθήνα. Ο πατέρας της είναι από την Τήνο και χαριτολογώντας λέει ότι τους Τηνιακούς τούς αποκαλούν «Αγαθοτηνιακούς» και ότι και εκείνη είναι εντελώς «Αγαθοτηνιακιά».
Η μητέρα της κατάγεται από την Κωνσταντινούπολη και το Αϊβαλί. Το 2004, που πήγε να παίξει «Φαίδρα» στο αρχαίο θέατρο της Εφέσου, επισκέφθηκε το Αϊβαλί και βρήκε το σπίτι της γιαγιάς της.
Αποφοίτησε από το Pierce College, τη Δραματική Σχολή του Πέλου Κατσέλη και από το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το 1976 εξελέγη «Μις Ελλάς» και «3η Μις Κόσμος Μάγια» στο Πουέρτο Ρίκο.
Έχει παίξει στο Θέατρο, το Σινεμά, στην Τηλεόραση, έχει κάνει σκηνοθεσίες, έχουν εκδοθεί μεταφράσεις της σε θεατρικά έργα και 4 ποιητικές συλλογές. Είναι μητέρα 3 παιδιών.
