Όλγα Ποζέλη: Μία παράσταση γεμάτη εξομολογήσεις

Κυρία Ποζέλη, δημιουργήσατε (έως 29/5), την ενδιαφέρουσα performance «CONFESS / ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ», στο «1927 Art Space», στην Κυψέλη, όπου συμμετέχουν και οι θεατές. Τους… εξομολογείτε δηλαδή; Θέλετε να μας εξηγήσετε;

«Στο CONFESS/ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΕΙΤΕ κάνουμε άλλη μία απόπειρα να βρούμε έναν νέο συσχετισμό με το κοινό μας. Όπως και στην περιπατητική performance EXLIBRIS, που διαδραματιζόταν σε βιβλιοθήκες, έτσι και στη φετινή μας δουλειά οι θεατές, σε μικρές ομάδες των τριών, συναντούν τον κάθε ηθοποιό, σε διαδοχικά δωμάτια, στον φιλόξενο χώρο “1927 Art Space”. Οι ηθοποιοί εξομολογούνται, και όπως στην ψυχανάλυση ο αναλυόμενος έχει την ανάγκη ενός “αυτόπτη μάρτυρα”, έτσι και στην παράσταση ο αυτόπτης μάρτυρας –το κοινό– μοιράζεται την ευθύνη με τον performer, σε αυτήν τη διαδικασία της αφήγησης – εξομολόγησης. Ο αυτόπτης μάρτυρας επικυρώνει την ιδιότητα του performer ως υποκειμένου. Κανείς δεν ξέρει, παρακολουθώντας τους ηθοποιούς, ούτε ποιες εξομολογήσεις είναι πραγματικές, «αληθινές», ούτε ποιες εξομολογήσεις ανήκουν σε ποιον. Το κοινό αρχίζει σταδιακά να συνειδητοποιεί την ακατάσχετη επιθυμία του να τα μάθει όλα αυτά, και την ίδια στιγμή το πόσο εθισμένο είναι σε μία καθημερινή ανάγκη να εξομολογηθεί και να του εξομολογηθούν».

Το έργο έχει σχέση με την εποχή μας;

«Συνεχώς εξομολογούμαστε την αλήθεια σε δασκάλους, σε συζύγους, σε θεραπευτές, στην Αστυνομία, στις τηλεοπτικές κάμερες, στα γράμματα στους εκδότες, σε ομάδες υποστήριξης, στους επιστήθιους φίλους, σε παντελώς αγνώστους. Η παρόρμηση να αποκαλύψουμε τον “αληθινό” μας εαυτό έχει γίνει ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του Δυτικού Πολιτισμού. Αρκεί να ρίξει μία ματιά κανείς στις μυριάδες των απομνημονευμάτων στα ράφια των βιβλιοπωλείων ή να παρατηρήσει στην τηλεόραση την στροφή από τη μυθοπλασία στα προγράμματα realities, για να εντοπίσει την πανταχού παρούσα επιθυμία των ανθρώπων να εξομολογηθούν ή να τους εξομολογηθούν κάτι».

Γενικά πως επιλέγετε ένα έργο;

«Πολλά χρόνια τώρα, στήνουμε παραστάσεις που ανήκουν στο είδος “Θέατρο της Επινόησης” – devised theatre. Στις παραστάσεις αυτές, δεν προϋπάρχει θεατρικό έργο, αλλά δημιουργείται εκ του μηδενός. Η ομάδα επιλέγει το θέμα που την ενδιαφέρει κάθε φορά, και αρχίζει ένα υπέροχο ταξίδι έρευνας, το οποίο οδηγεί στο τελικό αποτέλεσμα».

Οι θεατές τι σας λένε μετά το τέλος της παράστασης;

«Η εγγύτητα αυτού του είδους των παραστάσεων δημιουργεί στο κοινό μία αίσθηση οικειότητας, συνάφειας και ζεστασιάς, και αυτό μας δηλώνουν ότι τους κάνει να νιώθουν υπέροχα»!

Θα μας πείτε για τη θεατρική Ομάδα ΝΟΗΤΗ ΓΡΑΜΜΗ που ιδρύσατε το 1999; Τι είναι και τι έργα κυρίως παρουσιάζετε;

«Στη Νοητη γραμμΗ μάς απασχολεί ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε, που αισθανόμαστε, που σκεφτόμαστε, η δομή της σκέψης, η φύση της συνειδητότητας, ο εαυτός σε σχέση με την Τέχνη. Στους καλλιτεχνικούς μας στόχους περιλαμβάνονται η έρευνα και ο πειραματισμός στον ευρύτερο χώρο της θεατρικής έκφρασης και ο δημιουργικός διάλογος με άλλες, παράπλευρες μορφές της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας –performance, χοροθέατρο, μουσική, videoart, εγκατάσταση/installation, σύνθετο θέαμα κ.λπ.)».

Έχετε ταξιδέψει στο εξωτερικό με την Ομάδα σας. Σε τι διαφέρει το κοινό έξω με το δικό μας;

«Γοητευμένοι διαπιστώσαμε πως παρότι χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από μας –έχουμε ταξιδέψει σε Βιετνάμ, Λιθουανία, Γερμανία, Ιράν, Βουλγαρία, ΗΠΑ–, οι άνθρωποι έχουν τους ίδιους προβληματισμούς, συγκινούνται με τις ίδιες αφορμές, θυμώνουν με τις ίδιες κοινωνικές αδικίες».

Με το να είστε ηθοποιός, σκηνοθέτις και συγγραφέας, βρίσκετε καλλιτεχνική ισορροπία;

«Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν σε μία ολιστική εμπειρία. Ήταν δύσκολο στην αρχή, αλλά σιγά σιγά βρήκα τον τρόπο να τα συνδυάσω. Και ναι, νιώθω πιο ολοκληρωμένη καλλιτεχνικά από ποτέ».

Διδάξατε, επίσης, Σκηνοθεσία στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάτρας και από το 2013 διδάσκετε θέατρο στην Σχολή Μωραΐτη και είστε υπεύθυνη του ευρωπαϊκού προγράμματος PEEP Theatre Project στο Λύκειο της Σχολής. Ποια η εμπειρία σας από τα παιδιά ως καθηγήτρια;

«Η διδασκαλία και η επαφή με νέους και παιδιά, σε πλουτίζει. Σου θυμίζει ότι όλα προχωρούν και αλλάζουν, και οφείλεις και εσύ να αλλάξεις μαζί τους και να βλέπεις τον κόσμο με νέα ματιά κάθε φορά. Έχω γίνει φίλη με αρκετούς από τους φοιτητές μου της Πάτρας και χαίρομαι όταν τους βλέπω επαγγελματίες του Θεάτρου πια! Τα μικρότερα παιδιά σού προσφέρουν την εμπιστοσύνη τους και την αγάπη τους τόσο απλόχερα και χωρίς όρους»!

Είχατε πρότυπά σας ηθοποιούς και σκηνοθέτες;

«Θα σας πω ποιοι είναι οι καλλιτέχνες/δημιουργοί που με σημάδεψαν. Η Pina Bausch, o Lloyd Newson τωνDV8, οι Complicite, o Sidi Larbi Cherkaoui, o Ohad Naharin τηςBatsheva Dance Company, οι Forced Entertainment, οι Peeping Tom, o Philippe Decouflé».

Ό,τι παρουσιάζετε είναι ιδιαίτερο, πρωτότυπο, πρωτοποριακό, πολύ μακριά από τα συνηθισμένα. Είναι και η… Όλγα έτσι;

«Αναζητώ πάντα το νέο, παίρνω ρίσκα, που δεν μου βγαίνει σε καλό πάντα, αλλά δεν το μετανιώνω. Βαριέμαι εύκολα, έχω πολλή ενέργεια, και το Θέατρο είναι το καλύτερο μέρος για να τη διοχετεύσω».

Άλλα σχέδια;

«Η επόμενη χρονιά θα είναι μία χρονιά επαναλήψεων. Η κωμωδία ΟΙ ΦΑΡΣΕΣ, που παίχτηκαν για λίγο στις αρχές του φθινοπώρου σε γεμάτο θέατρο, θα επανέλθουν. Όπως ελπίζουμε να επανέλθει και το CONFESS. Ίδωμεν»!

Στο «CONFESS» οι θεατές, σε μικρές ομάδες των τριών, συναντούν τον κάθε ηθοποιό, σε διαδοχικά δωμάτια. Εκεί, κανείς δεν ξέρει ούτε ποιες εξομολογήσεις είναι πραγματικές, «αληθινές», ούτε ποιες εξομολογήσεις ανήκουν σε ποιον.

Λίγα λόγια για την Όλγα Ποζέλη

Η χαρισματική εκπρόσωπος του devised theatre Όλγα Ποζέλη είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο ΑΠΘ, στη Δραματική Σχολή της Ρούλας Πατεράκη, και έκανε μάστερ στο Θέατρο & τη Σκηνοθεσία, στο Royal Holloway and Bedford New College του Λονδίνου, με υποτροφίες του Βρετανικού Συμβουλίου και της Ακαδημίας Αθηνών. Στα 14 της είδε μία παράσταση στο ΚΘΒΕ, με θεατές και ηθοποιούς μαζί στην σκηνή. Εντυπωσιάστηκε και ανακοίνωσε στους γονείς της ότι θα γίνει ηθοποιός. Ποτέ δεν το μετάνιωσε, γιατί κέρδισε την εμπιστοσύνη όσων εκτιμά. Στο Λονδίνο δεν έμεινε για να δουλέψει , γιατί το επάγγελμα είχε 85% ανεργία, και στην πράξη είχε καταλάβει ότι πάντα θα ήταν «η ξένη», κατ’ επέκταση δεν θα μπορούσε να κάνει όσα ονειρευόταν.