«Σφαγιάστηκαν από… μόνοι τους οι Χιώτες»: Αναθεωρητές της Ιστορίας προσπαθούν να αλλάξουν ιστορικά γεγονότα

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Η πρόσφατη εθνική επέτειος, της Επανάστασης του ‘21 μάς καλεί να αντισταθούμε στη μεθοδευμένη προσπάθεια χειραγώγησης και απάλειψης της ιστορικής αλήθειας που υπαγορεύουν ανθελληνικά κέντρα, με συμμάχους τους καθηγητές και ιστορικούς.

Οι εν λόγω αναθεωρητές ισχυρίσθηκαν, πριν από κάποια χρόνια, πως ο πίνακας του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Ευγενίου Ντελακρουά «Η σφαγή της Χίου», που συνέβη στις 30 Απριλίου 1822, αποτελεί υπερβολική απεικόνιση εκ μέρους του καλλιτέχνη και ξεπερνά την πραγματικότητα, και ο πίνακας αφαιρέθηκε τότε, το 2010, από το Βυζαντινό Μουσείο Χίου…

Σύμφωνα με τον χιώτικο Τύπο, υπάρχει μία μυστική προφορική συμφωνία μεταξύ Ελλάδος – Τουρκίας προκειμένου να καθαιρεθεί ο πίνακας, ως… ένδειξη απάλειψης του ιστορικού χάσματος που χωρίζει τους δύο λαούς.

Η Τουρκία επεδίωξε και αφαιρέθηκαν οι ταμπέλες με την επιγραφή: «Έργα Οθωμανών», από τις οστεοθήκες των θυμάτων της Σφαγής στη Νέα Μονή και του Αγίου Μηνά.

Ποτέ δεν αφαίρεσαν όμως οι Τούρκοι τον αναρτημένο πίνακα στο Μουσείο Ντολμά Μπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη, όπου αναπαριστά Οθωμανό πολεμιστή να πατά πάνω στο νεκρό κορμί Έλληνα φουστανελοφόρου με το λάβαρό μας, σκόρπια κορμιά Ελλήνων και ο… ήρωας αυτός με το χέρι στο μέτωπο, να κοιτά μακριά, ψάχνοντας να δει τους Έλληνες που το ‘βαλαν στα πόδια…

Ο πίνακας του Ντελακρουά δεν περιλαμβάνει τη διαταγή του σουλτάνου το 1822, να σφάξουν βρέφη έως 3 ετών, αγόρια και άνδρες άνω των 12 ετών, γυναίκες άνω των 40, να αιχμαλωτίσουν κορίτσια και γυναίκες από 3 έως 40 ετών και αγόρια από 3 έως 12 ετών.

Γλίτωναν μόνο όσοι ασπάζονταν το μωαμεθανισμό. Από τους 117.000 χριστιανούς του νησιού κατέσφαξαν 50.000, αιχμαλώτισαν 52.000, διέφυγαν και σώθηκαν 21.000, επέζησαν στο νησί μόνο 1.800…

Δεν περιλαμβάνει τα γυναικόπαιδα που πουλήθηκαν σκλάβοι ή βιάστηκαν, ούτε τη Χίο που μετετράπη σε στάχτη, ούτε ακούγονται οι γοερές κραυγές των θυμάτων. Για τους αναθεωρητές, όμως, που σβήνουν με το σφουγγάρι, δεν πρέπει να μιλάμε για γενοκτονία…

Απάντηση στους θλιβερούς αναθεωρητές της ιστορίας για τη σφαγή δίνουν οι «Τάιμς» του Λονδίνου (αρ. φύλ. 11661 σελ. 2, της 11-9-1822).

Ιδού τι έγραφαν: «Πολλές λεπτομέρειες από τις τρομερές βαρβαρότητες που διέπραξαν οι Τούρκοι στη Χίο έχουν ήδη γίνει γνωστές. Ακόμα και γερμανικές εφημερίδες περιέγραψαν τις βαρβαρότητες. Από τις 120.000 Έλληνες απέμειναν περί τους 900, από τους οποίους πολλοί πεθαίνουν από ασθένειες που προκαλούνται από τα άταφα πτώματα. Το πιο ωραίο και ανεπτυγμένο νησί του Αρχιπελάγους, ερημώθηκε.

Οι πιο πολιτισμένοι, δυναμικοί και έγκριτοι κάτοικοι του νησιού, το άνθος της Ελλάδος, έχουν οι περισσότεροι εξοντωθεί, εκπατρισθεί ή πουληθεί ως σκλάβοι από τους απίστευτους σφαγείς τους. Εν τούτοις, τέτοιες πράξεις έχουν αμβλυνθεί από Άγγλους και σχεδόν δικαιολογήθηκαν στο αγγλικό Κοινοβούλιο, αποδιδόμενες σε ελληνικές προκλήσεις.

Πότε οι Έλληνες προμελετημένα σφαγίασαν αδιακρίτως ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό μίας επαρχίας; Πότε οι Έλληνες απήγαγαν δεκάδες χιλιάδες ανυπεράσπιστες γυναίκες και αθώα παιδιά για να ικανοποιήσουν ακόλαστες ορέξεις και πάθη;

Θα εξισωθεί η πλήρης καταστροφή της Χίου, που μετετράπη σε στάχτες και ο ενταφιασμός 50.000 ανδρών στα συντρίμμια των φιλήσυχων σπιτιών τους, προς την καταστροφή μίας φρουράς ύστερα από προδοτική συμπεριφορά της;»

Το «Ελληνόπουλο»

Ο Βίκτωρ Ουγκό καταθέτει την ψυχική του οδύνη για το ολοκαύτωμα της Χίου με το ποίημα « Ελληνόπουλο» (μετάφραση Κωστή Παλαμά):

«Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα./Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,/με τα κρασιά, με τα δεντρά τ’ αρχοντονήσι, που βουνά/ και σπίτια και λαγκάδια/ και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια/καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά./Ερμιά παντού.

Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,/στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο/κάθεται, σκύβει θλιβερά το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει/μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη/ μεσ’ την αφάνταστη φθορά…».