πριν 37 λεπτά

Το φάντασμα της Βεατρίκης Τσέντσι επιστρέφει στη Ρώμη

Στο πρωτότυπο θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη αναβιώνει η πραγματική ιστορία της Βεατρίκης Τσέντσι, της πρώτης γυναίκας που αντιστάθηκε στην πατριαρχία και την παράνοια της εξουσίας

Συντάκτης

Ρώμη: Για πρώτη φορά ελληνική παράσταση εντάσσεται στο ρεπερτόριο του ιστορικού ιταλικού θεάτρου “OFF/OFF THEATRE” στη διάσημη πλατεία Campo de’ Fiori στο κέντρο της Ρώμης.

Η «Οικογένεια Τσέντσι» σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις σε Νέα Υόρκη και Φιλιππούπολη, συνεχίζει τη διεθνή της τροχιά, καθώς θα παρουσιαστεί στην αιώνια πόλη στις 25 Νοεμβρίου, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.

Στο πρωτότυπο θεατρικό έργο της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη αναβιώνει η πραγματική ιστορία της Βεατρίκης Τσέντσι, της πρώτης γυναίκας που αντιστάθηκε στην πατριαρχία και την παράνοια της εξουσίας, πληρώνοντάς το με την ίδια της τη ζωή, στη Ρώμη του 1599. Με την παράσταση αυτή, η Βεατρίκη επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος πέντε αιώνες μετά.

Σημείο συνάντησης με τους θεατές η «Γέφυρα των Αγγέλων» στο Καστέλ Σαντ Άντζελο, εκεί ακριβώς όπου απαγχόνισαν τη νεαρή Βεατρίκη σε δημόσια θέα, εκεί ακριβώς που οι Ιταλοί πιστεύουν ακόμα ότι ζει το στοιχειωμένο φάντασμά της.

Η παράσταση παρουσιάζεται στα ελληνικά με ιταλικούς υπέρτιτλους.

Πρωταγωνιστούν Θάνος Κόνιαρης και Έλενα Καλαϊτζή.

Με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου.

ΙΟΛΗ ΑΝΔΡΕΑΔΗ & ΑΡΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΗΣ

Η ιστορία

Ρώμη, 1599. Ο Κόμης Τσέντσι είναι ο πλουσιότερος άντρας της εποχής. Είναι έξυπνος, ασεβής και κυνικός. Είρωνας και σκωπτικός. Οι φήμες για εκείνον οργιάζουν. Λέγεται, πως οι φρίκες του δεν έχουν προηγούμενο και πως οι ορέξεις του, παρά την ηλικία του, δεν γνώρισαν ακόμη το μέτρο. Ένα βράδυ, ο Τσέντσι δέχεται μια απρόσμενη επίσκεψη.

Στο Μέγαρό του καταφτάνει ο απεσταλμένος διαπραγματευτής του Πάπα, Σινιόρ Καμίλο. Ο Κόμης δυσκολεύεται να βρει το καλό στις προθέσεις του απρόσκλητου επισκέπτη και η βροχή που τον συνοδεύει δεν μοιάζει με καλό οιωνό. Ο Σινιόρ Καμίλο, συμβουλεύει τον Κόμη, πως αν επιθυμεί να παραμείνουν άγνωστα τα μέχρι τώρα εγκλήματά του, οφείλει άμεσα να παραχωρήσει στο Βατικανό το ένα τρίτο της περιουσίας του.

Ο γέρο-Τσέντσι, παρά τις αντιρρήσεις του, έκπληκτος από την πρόταση της Ιεράς Εξέτασης να φιμωθεί με τον ίδιο του τον χρυσό, αποφασίζει να συνθηκολογήσει. Στο όνομα, όμως, αυτής της συνθηκολόγησης -και αφού το χρυσάφι που παραχωρεί μοιάζει αρκετό για μερικά εγκλήματα ακόμα- σχεδιάζει το ανομολόγητο: ένα τεράστιο όργιο, όπου θα σκοτώσει τους δυο του γιους και θα σπιλώσει την τιμή της μονάκριβης κόρης του.

Η ατιμασμένη Βεατρίκη, είναι η μόνη σε ολόκληρη τη Ρώμη που έχει το θάρρος να τον εκδικηθεί για τα ανομήματά του. Η εξουσία, όμως, είναι μια δύναμη χωρίς δικαιοσύνη και επιστρέφεται σ’ όποιον την πολεμά. Το ικρίωμα που την περιμένει είναι ζεστό. Και η ιστορία είναι πραγματική.

Λίγα λόγια για το έργο

Η «Οικογένεια Τσέντσι» γράφτηκε την άνοιξη του 2015 από την Ιόλη Ανδρεάδη και τον Άρη Ασπρούλη. Ένα νέο θεατρικό έργο που εμπνέεται από την πραγματική ιστορία της οικογένειας Τσέντσι, τους «Τσέντσι» του Αντωνέν Αρτώ και το ομώνυμο χρονογράφημα του Σταντάλ. Το έργο αποπειράται να παρουσιάσει ένα γεγονός του 16ου αιώνα στο σήμερα, με έναν τρόπο διαμεσολαβημένο και χωροταξικά περιορισμένο, τοποθετώντας τους ήρωες εγκλωβισμένους σε μια ιδεατή βιτρίνα, η οποία τους προσδίδει κύρος, αλλά τους αφαιρεί κάθε διέξοδο φυγής.

Τα πάθη της οικογένειας των Τσέντσι, τα φρικαλέα εγκλήματα του Κόμη Τσέντσι και η γενναία και τραγική αυτοθυσία της 16χρονης Βεατρίκης, αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για κορυφαίους ποιητές, στοχαστές και ζωγράφους όπως ο Σέλλεϋ, ο Σταντάλ, ο Μοράβια, ο Αρτώ και η Αρτεμισία Τζεντιλέσκι.

Η «Οικογένεια Τσέντσι» αποτελεί μέρος της τριλογίας θεατρικών έργων των συγγραφέων Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη με τίτλο «The Artaud Trilogy», τα οποία εμπνέονται από τη σκέψη, τη ζωή, το έργο και την προσωπικότητα του σπουδαίου καλλιτέχνη, μεταρρυθμιστή και διανοητή, με την ελληνική καταγωγή, Αντονέν Αρτώ.

Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Ιόλης Ανδρεάδη, πρωτοπαρουσιάστηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το 2015, ύστερα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το 2022 και έκτοτε διανύει μια διεθνή τροχιά με επιτυχημένες παραστάσεις σε Ευρώπη και Αμερική αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Ορόσημο για τη διαδρομή της παράστασης η κριτική που έλαβε από το BroadwayWorld.com, το νούμερο ένα site στον κόσμο για το θέατρο, όταν παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη το 2024 με την υποστήριξη του Κοινωφελούς Ιδρύματος Γεωργίου και Βικτωρίας Καρέλια.

Το έργο κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία και στα ιταλικά σε μετάφραση του Γιάγκου Ανδρεάδη και πρόλογο της Γλυκερίας Μπασδέκη.

Η παράσταση παρουσιάζεται στο OFF/OFF THEATRE (https://off-offtheatre.com/cenci) στις 25 Νοέμβριου 2025, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, εγκαινιάζοντας τη συνεργασία της Ιόλης Ανδρέαδη και του Άρη Ασπρούλη με το ιστορικό θέατρο της Ρώμης.

Έγραψαν για την παράσταση

Παράσταση αισθητικής και φορμαλιστικής υπεροχής. Σκύβοντας με επιστημονική επιμέλεια και καλλιτεχνική έμπνευση στο χρονικό του Σταντάλ και στο έργο του Αρτώ που αφορούν τους Τσέντσι, η Ιόλη Ανδρεάδη και ο Άρης Ασπρούλης συνέγραψαν ένα μοντέρνο τετράπρακτο έργο, πυκνό και φλογερό, μια σύνθεση φωνών και ομολογιών που διατρέχεται από μια σαιξπηρική αύρα και μια διακειμενική εμμονή, από τον Καμί ως τον Ρεμπό. Εντός ενός χρυσοποίκιλτου κάδρου, οι Τσέντσι θανατώνουν και θανατώνονται. Αθάνατο είναι μόνο το «κακό αίμα» που τρέχει στις φλέβες κάθε δομής κυριαρχίας και υποταγής. Εξαιρετική και η σκηνογραφία – ενδυματολογία της Δήμητρας Λιάκουρα.| Ιλειάνα Δημάδη, ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ.

Το πολύ ενδιαφέρον, με την παράσταση της Ανδρεάδη είναι ότι αποτελεί ένα άψογα δομημένο σκηνικό γεγονός, στο οποίο κάθε μεμονωμένη σκηνή υποστηρίζει και εξυπηρετεί τη σύνολη πράξη. Η νεαρή σκηνοθέτις κατέχει πολύ καλά την τέχνη της σύνθεσης, χωρίς να επηρεάζεται από την πυρέσσουσα και αντιφατική σκέψη του Αρτώ. Είναι ορθολογικός ο τρόπος που ενσωματώνει την ανορθολογικότητα τηρουμένων των αναλογιών- των εγκεφαλικών, υψηλής αισθητικής, προσεγγίσεων του Μπομπ Γουίλσον. | Ματίνα Καλτάκη, LIFO.

Η σκηνοθέτις Ιόλη Ανδρεάδη μαζί με τον Άρη Ασπρούλη δημιουργούν για τη σκηνή ένα νέο, πρωτότυπο θεατρικό κείμενο. Ολόκληρη η απόλυτα κωδικοποιημένη κινησιολογικά παράσταση διεξάγεται εντός ενός πλαισίου-σκηνή, ενός κάδρου που περιβάλλεται από χρυσή κορνίζα εποχής και εντός του οποίου τα απεικονιζόμενα πρόσωπα μοιάζουν, με την έναρξη της παράστασης, να αποκτούν ζωή «δείχνοντας» την αιματηρή ιστορία τους. Από την πραγματική ιστορία των Cenci έως την ελληνική εκδοχή των Ανδρεάδη-Ασπρούλη μέσω Σέλλεϋ, Σταντάλ, Αρτώ, έχει χυθεί πολύ μελάνι. Γεγονός είναι ότι η «Οικογένεια Τσέντσι» συνιστά ένα καλοδουλεμένο θεατρικό έργο μακριά τόσο από τη ρομαντική έμμετρη τραγωδία του Σέλλεϋ όσο και το θέατρο της σκληρότητας του Αρτώ, αλλά και το ντοκουμενταρίστικο αφήγημα του Σταντάλ. Η Ιόλη Ανδρέαδη, έχοντας εγκλωβίσει όλη τη σκηνή σε κάδρο που ζωντανεύει, χρησιμοποιεί τρεις μόνον ηθοποιούς για όλους τους ρόλους του δράματος εξασφαλίζοντας μιαν απόλυτη συμμετρία στη σκηνική εικόνα και προσδίδοντας στο έργο μια στυλιζαρισμένη προσέγγιση που αποκλείει συναισθηματισμούς και ψυχολογία προσώπων. Αξίζουν εύσημα στους δημιουργούς για το δραματικό κείμενο και αξίζουν συγχαρητήρια για την όλη σκηνοθετική σύλληψη στην Ανδρεάδη που πραγματικά ξεφεύγει από τα τετριμμένα, ανοίγοντας διάλογο με άλλα κείμενα και σκηνοθετικά ρεύματα του 20ού αιώνα. | Δημήτρης Τσατσούλης, ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ.

Εδώ έχουμε, ένα καινούργιο, πλήρες κείμενο με πληθωρική, πυκνή, φορτισμένη ποιητική γλώσσα και οργανωμένη δραματουργία. Ένα κείμενο που έχει όλα τα φόντα και τις προϋποθέσεις να αξιοποιηθεί κι από θιάσους του εξωτερικού. Πλάι σ’ αυτό το ντεμπούτο των δύο συγγραφέων, Ιόλης Ανδρεάδη και Άρη Ασπρούλη, έχουμε μια δυναμική σκηνοθετική και αισθητική πρόταση. Τα σκηνοθετικά αντανακλαστικά της Ιόλης Ανδρεάδη βρίσκονται σε εγρήγορση. Καταρχάς, ο ρυθμός που υιοθετεί τη γλιτώνει από καθετί το περιττό, κι έτσι αναδεικνύονται τα άλλα της ‘παιδιά’, ο λόγος και η πλοκή. Όλα γίνονται κατανοητά. Τα σώματα των τριών ερμηνευτών στέκουν πραγματικά σε βάθρο και σχεδόν σαν ταριχευμένα εκθέματα πίσω από μια αόρατη βιτρίνα. Δουλειά ακρίβειας και καλαισθησίας. | Στέλλα Χαραμή, ΤΟSPIRTO.

Μια παράσταση σχεδόν ακίνητη, σκοτεινή, απόλυτα στιλιζαρισμένη που, όμως, μεσ’ απ’ την ‘ακινησία’ της εκλύει ενέργεια κατεβάζοντας με δέος, σαν μέσα απ’ τη βιτρίνα ενός μουσείου, αυτή τη ‘θλιμμένη τραγωδία τεράτων’, όπως τη χαρακτηρίζει η Γλυκερία Μπασδέκη, | Γιώργος Σαρηγιάννης, ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ.