Ζαχαρίας Ρόχας: Δυστυχώς, η τρομοκρατία της κλίκας δίνει και παίρνει

Ο Ζαχαρίας Ρόχας γεννήθηκε την 1η Δεκεμβρίου και έχει καταγωγή από τη μεριά της μητέρας του από τη Σμύρνη και από του πατέρα του από την Ισπανία.

Σπουδαίος άνθρωπος της Τέχνης γενικότερα, ταλαντούχος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας θεατρικών και βιβλίων, καθηγητής σε σχολές, αλλά και ζωγράφος και γλύπτης, έχει πρωταγωνιστήσει σε κορυφαία έργα κλασικά, τραγωδίες, σύγχρονα, περισσότερο στο Θέατρο και την Τηλεόραση και λιγότερο στον Κινηματογράφο.

Τώρα είναι πρόεδρος του ΤΑΣΕΗ προσφέροντας σημαντικό έργο. Θυμάται από την καριέρα του, όταν εκδότρια περιοδικού τού είχε προτείνει να στήσουν αυτοκτονία προκειμένου να γίνει εξώφυλλο! Από σημαντικό τροχαίο στα 35 του, σώθηκε ως εκ θαύματος.

Κύριε Ρόχα, είστε ο υπεύθυνος των Εθνικών Θεάτρων Βορείου Ελλάδας και πρόεδρος του Ταμείου Αλληλοβοηθείας Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Σε τι κατάσταση βρίσκεται αυτή τη στιγμή το Ταμείο και τι προσφέρει;

«Η συσπείρωση των ηθοποιών στο Σωματείο έφερε και νέους συναδέλφους και  στο ΤΑΣΕΗ. Οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, γιατί το ΣΕΗ ασχολείται με το διοικητικό έργο,  ενώ το ΤΑΣΕΗ με το πρακτικό. Η οικονομική κρίση, τα κλειστά θέατρα, τα πενιχρά επιδόματα του υπουργείου Πολιτισμού, το γήρας, η ανασφάλεια,  έχουν επιτακτικά, πλέον, τον πρώτο λόγο. Εμείς ασχολούμαστε με ηλικιωμένους συναδέλφους, με γιατρούς για όλους, με διάθεση τροφίμων, με επιδόματα σε αναξιοπαθούντες, διακινούμε το ημερολόγιο του ΤΑΣΕΗ, και πολλά ακόμη. Τα γραφεία μας είναι διαρκώς ανοιχτά, γεμάτα κόσμο, με συναδέλφους εθελοντές που τρέχουν να βοηθήσουν, τον Κώστα Βενετσάνο, την Τέτα Κωνσταντά, τον Γιάννη Τσίκη και τόσους άλλους. Φυσικά, ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον επίτιμο πρόεδρο, ψυχή του ΤΑΣΕΗ και πρόεδρο του ΣΕΗ Σπύρο Μπιμπίλα».

Φθάνουν συνεχώς καταγγελίες στο Πειθαρχικό. Τι θα γίνει, τελικά, με όλο αυτό το θέμα;

«Αν δεν δημιουργηθεί ένας Εποπτικός Οργανισμός Ελέγχου του Κώδικα Δεοντολογίας που θα έχει υποχρεωτική ισχύ και για τα δύο μέρη, τότε στο βάθος του χρόνου θα ξαναγίνουν τα ίδια από αυτούς που τώρα υπεραμύνονται της κάθαρσης. Εγρήγορση θέλει και ένα δευτερόλεπτο θάρρους. Εμείς ως παλαιότεροι έχουμε υποχρέωση να σταθούμε δίπλα στους συναδέλφους που δοκιμάζονται».

Γνωστός γίνατε στο πλατύ κοινό, μέσα από τη «Λάμψη». Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Φώσκολο και τι άνθρωπος ήταν;

«Ελπίζω ότι δεν έγινα γνωστός από τη “Λάμψη”. Η “Λάμψη” είναι μία λέξη σ ένα βιογραφικό με τρεις σελίδες  καριέρας, όπου κυριαρχούν τίτλοι κορυφαίων κλασικών θεατρικών έργων. Με τον Νίκο μάς γνώρισε η γυναίκα του, η Τώνια Βυθούλκα, έξοχη ηθοποιός και συμμαθήτριά μου στη δραματική σχολή, σε μικρότερη τάξη. Ο Νίκος ήταν ένας απίστευτος δημιουργός, ένας ορμητικός παραμυθάς, αδύνατον να του αντισταθείς».

Τότε οι αμοιβές ήταν πολύ καλές, μπορούσε να βιοποριστεί ένας ηθοποιός, τώρα έχουν αλλάξει οι καταστάσεις…

«Μα, αφού από ό,τι ακούω οι αμοιβές είναι άνισες. Πολλά σε λίγους, λίγα σε πολλούς ,αποπληρωμή σε τρεις έως έξι μήνες μετά την προβολή του επεισοδίου, και άλλα συναφή. Τώρα, γιατί δεχόμαστε να πληρωνόμαστε ένα χρόνο σχεδόν μετά την ημερομηνία εργασίας μας, ένας Θεός το ξέρει».

Για να έχει ένας ηθοποιός δουλειά, τελικά πρέπει να ανήκει σε κάποια «κλίκα»;

«Δυστυχώς, η τρομοκρατία της κλίκας δίνει και παίρνει ,δεν σας κάνει εντύπωση που  π.χ. οι καταγγελίες είναι σχεδόν όλες γεγονότα προ εικοσαετίας; Τα θύματα φοβούνται τις κλίκες και τα εκδικητικά τους πλοκάμια».

Είστε γενικά χαμηλών τόνων, δεν φέρεσθε σαν… «σταρ».

«Είναι αλήθεια πως μετά το σίριαλ της ΕΡΤ “Η Δίκη του Χριστού”», όπου υποδυόμουν τον Χριστό, βρέθηκα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, έπρεπε να διαλέξω τι ήθελα να γίνω, διάλεξα να ακολουθήσω την πορεία του ηθοποιού που παίζει πρωταγωνιστικούς ρόλους και αποποιήθηκα το ρόλο του σταρ, άλλωστε ζούσαμε την εποχή των “αντιστάρ” που αρνήθηκαν το σύστημα αλλά βρήκαν τρόπους να ακουστεί η φωνή τους».

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με την Υποκριτική;

«Τυχαία. Ήθελα αναβολή στρατεύσεως. Οι εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου μού φάνηκαν πιο εύκολες και διασκεδαστικές από αυτές στη Νομική. Με βοήθησε και ο Γρηγόρης Βαλτινός που ήταν τότε ζευγάρι με μία παιδική μου φίλη. Η αλήθεια είναι πως υπήρξα απίστευτα τυχερός. Πριν καν τελειώσω τη Σχολή είχα παίξει στο θέατρο με την Καρέζη και τον Καζάκο σε δύο έργα, είχα πρωταγωνιστήσει στο “1922” του Νίκου Κούνδουρου, είχα γυρίσει την πρώτη τηλεταινία για την ΕΡΤ, “Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου” με τον Γρηγορίου σκηνοθέτη, και όλα πήγαιναν πρίμα, κάμπτοντας τις αντιρρήσεις της οικογενείας μου».                                 

Είστε και… μισός Ισπανός;

«Τίποτα καθάρματα  πειρατές στη Μεσόγειο θα ξέμειναν  στον Πόρο, ποιος ξέρει  μετά από ποιο ρεσάλτο. Πάντως, το επίθετο είναι μοναδικό στην Ελλάδα, ενώ είναι σύνηθες σε ισπανόφωνες χώρες και σημαίνει “κόκκινος”».

Έχετε παρουσιάσει και Έκθεση με γλυπτικές κατασκευές και ζωγραφίζετε κιόλας. Είναι η… ηρεμία σας;

«Είναι η σφαιρική μου αντίληψη για την Τέχνη. Προσπαθώ να ζω καλλιτεχνικά με μία “αναγεννησιακή” εκδοχή της Τέχνης. Η αισθητική  είναι για εμένα η καθημερινή εφαρμογή  της ηρεμίας, λες και ταχτοποιώ τον κόσμο αν φτιάξω κάτι ωραίο. Ίσως γιατί  “κόσμος” σημαίνει “κόσμημα”».

Με τι μότο αντιμετωπίζετε τις δυσκολίες; Τι εκτιμάτε και τι απεχθάνεστε; Τι θα θέλατε να πείτε στην κυβέρνηση για το επάγγελμά σας;

«“Ψυχραιμία, θα δείξει”. Εκτιμώ την ανιδιοτελή προσφορά, την αγάπη στο “ειδικό”, και την Υποκριτική. Απεχθάνομαι τις προσωπικές ατζέντες, τις γενικότητες και την υποκρισία… Στην κυβέρνηση θα έλεγα: “Ώς πότε παλληκάρια…”, ή μάλλον όλον τον Θούριο».

Ετοιμάζετε κάτι για όταν ανοίξουν τα θέατρα;

«Θα  παρουσιάσω ένα έργο που έγραψα για την Επανάσταση του ‘21,θα σκηνοθετήσω μία άλλη μεγάλη παράσταση με θέμα το ‘21 και θα ασχοληθώ με την περίπτωση του Πρώτου Κυβερνήτη. Αν όλα πάνε καλά, που μακάρι!.

Από την έντυπη έκδοση της «Βραδυνής της Κυριακής»