Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Στης ψυχής το παρακάτω, στου μυαλού το παραπέρα

«Πέθανε ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης». Με αυτή την είδηση ξημερώθηκε το πανελλήνιο την περασμένη Παρασκευή για να δημιουργηθεί αυτόματα ένα μούδιασμα, μια παγωμάρα και ένα ατελείωτο googlaρισμα αναφορικά με τις αιτίες του θανάτου του.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έδωσε τη μάχη του με τον καρκίνο βουβά και αθόρυβα, πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, και ακόμα αν και κάποιοι δημοσιογράφοι είχαν γνώση, εκείνος δεν θέλησε ποτέ να μιλήσει για τη νόσο που γνώριζε πως θα τον πάρει μακριά από την οικογένεια του σύντομα.

Ο θάνατος του σπουδαίου αθλητή και του σπουδαιότερου ανθρώπου βύθισε την κοινωνία στη θλίψη, στον θρήνο και στο φως. Έννοιες εκ διαμέτρου αντίθετες που θα πίστευε κανείς πως δεν χωρούν σε συνδυασμό, όταν αυτές αφορούν τον τραγικό και άδικο θάνατο ενός νέου ανθρώπου.

Κι όμως, γίνεται… Το γενναίο πέρασμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδης από την πραγματικότητα στο φως, τις ημέρες που η κοινωνία «χτυπιέται» από αλλεπάλληλες κοινωνικές σφαλιάρες, την εβδομάδα που η ειδησεογραφία μας καταπίνει και μας βουλιάζει πολύ βαθιά, δημιούργησε ένα περίεργο μείγμα, θρήνου και ελπίδας.

Το συγκλονιστικό αντίο του, μέσω μιας επιστολής που θα έπρεπε κομμάτια της να διδάσκονται στα σχολεία, αναφορικά με την περηφάνεια, τη γενναιότητα, την σπουδαιότητα της ζωής, αλλά και τη σημαντικότητα των θεμάτων που θα έπρεπε να μας απασχολούν, στο τέλος της ημέρας προκαλεί ένα μειδίαμα.

Ο αγώνας του Αλέξανδρου Νικολαΐδη στην πιο δύσκολη μάχη της ζωής του, μπορεί να γίνει παράδειγμα και φωτεινό μονοπάτι στη ζωή μας.

Το σώμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη μπορεί να πέθανε, το πνεύμα του και η ψυχή του όμως θα είναι πάντα ζωντανά. Όχι μόνο στη μνήμη και στην καρδιά των παιδιών του, τα οποία σίγουρα θα τον κουβαλούν μέσα τους σε όλη τους τη ζωή, αλλά και στη μνήμη όλων όσοι έγιναν μάρτυρες του γενναίου αποχαιρετισμού του.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης σήμερα θα αναπαυτεί στην αγαπημένη του Θεσσαλονίκη, ωστόσο πρόλαβε να πει και να κάνει όσα άλλοι δεν καταφέρνουν σε 10 ζωές. Και κάπως έτσι, στη συνείδηση μας θα είναι πάντοτε ένα πρότυπο που δίδαξε, δεν το έβαλε κάτω και έφυγε μαχόμενος. Από τον καρκίνο εξάλλου δεν νικιέται κανείς, δεν είναι αγώνας ο καρκίνος, μιας και αν ήταν θα επρόκειτο για την επιτομή της ανισότητας.

Ας κρατήσουμε την επιστολή τους προς όλους μας φυλαχτό και ας πορευτούμε με τις αξίες του, επιστρέφοντας σε εκείνη όταν νιώθουμε πως η ζωή μας χάνει το νόημα της.

Αυτό κατάφερε και το κατάφερε ακόμα και μετά τον θάνατό του.