Ο Μιχάλης Τσώχος – Mega γράφει στο vradini.gr για τη χαμένη αθλητική γενιά του κορωνοϊού

Η ερώτηση των φιλάθλων όσο παρατείνεται η καραντίνα είναι μία: «τι γίνεται; Πότε αρχίζει το πρωτάθλημα;»

Και το πρωτάθλημα θα αρχίσει κάποια στιγμή. Και η οπαδική κόντρα θα συντηρηθεί, έστω και τηλεοπτικά. Και η ανάγκη του κόσμου για να δει σε δράση ξανά τα αγαπημένα του αστέρια, κάπως θα ικανοποιηθεί. Στο ποδόσφαιρο. Στη βιτρίνα. Στα άλλα όμως αθλήματα, τι γίνεται; Μπάσκετ, βόλεϊ, χάντμπολ, στίβος, ενόργανη κλπ.

Ο αθλητισμός δε θα είναι ξανά ο ίδιος για μεγάλο διάστημα. Ιδιαίτερα εάν δε βρεθεί σύντομα το εμβόλιο, ώστε ο κορωνοϊός να αποτελέσει κάποια στιγμή μια ακόμη «γριπούλα» (όπως λένε και οι συνομωσιολόγοι). Η βιτρίνα των αθλημάτων, οι επαγγελματίες στα σπορ, θα γυρίσουν σε γήπεδα, παρκέ, κολυμβητήρια ή κλειστά γυμναστήρια. Με κάποιο τρόπο, που θα βρουν οι υπεύθυνοι, σε καραντίνα ή χωρίς αυτή, the show must go on.

Αναλογιστείτε όμως τι θα γίνει με την «επόμενη ημέρα». Τους πρωταθλητές του αύριο. Εάν το καθεστώς της απαγόρευσης προπονήσεων για μεγάλο διάστημα, το lock down των γυμναστηρίων, των γηπέδων έρχεται και φεύγει και μετά το καλοκαίρι.

Εάν το εμβόλιο μας προκύψει μετά από 18-20 μήνες, που είναι η αρχική εκτίμηση των επιστημόνων. Εάν συμπληρώσουμε κάποια στιγμή μια διετία δίχως αγωνιστικό προγραμματισμό. Οι εν ενεργεία επαγγελματίες θα βρουν τρόπο να ανταπεξέλθουν.

Αυτό όμως που συνολικά ονομάζουμε «αναπτυξιακός αθλητισμός» πάει περίπατο. Ήδη αυτή τη στιγμή, τα παιδιά που είναι στον προθάλαμο του επόμενου βήματος, οι ηλικίες 16-17 χρόνων, έκαναν ένα τρομερό πισωγύρισμα. Η μετάβαση τους στο στάδιο της «πρώτης κατηγορίας», είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολη. Και τώρα, με την καραντίνα και τη διακοπή δραστηριότητας, όση δουλειά έχουν κάνει, πιθανόν να πάει χαμένη.

Τα πρωταθλήματά τους διακόπηκαν και ένας Θεός ξέρει, εάν θα ολοκληρωθούν το καλοκαίρι. Η αξιολόγησή τους, που θα γινόταν αυτό το διάστημα, τίθεται σε αμφιβολία. Και κανένα από αυτά τα παιδιά, δε ξέρει, εάν μπορεί να επενδύσει στο όνειρό του, να παίξει κάποια στιγμή στην «πρώτη ομάδα». Να διεκδικήσει ένα μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, μια διάκριση σε Ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο επίπεδο.

Ακόμη χειρότερα και για τα παιδιά των μικρότερων ηλικιών. 12-16 χρόνων μπαίνουν οι βάσεις σε όλα τα αθλήματα. Τεχνική, σκέψη, ομαδική ή ατομική λειτουργία, δεξιότητα, συντονισμός. Όλα αυτά καλλιεργούνται κατά κύριο λόγο σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Με την ενδυνάμωση να μπαίνει σταδιακά και κυρίως μετά από τα 15-16 να αποτελεί βασικό πυλώνα.

Χωρίς να μπορούν να πάνε στο γυμναστήριο τους, έστω μόνα, με την καθοδήγησή μόνο των προπονητών τους, πού θα αναπτύξουν το ταλέντο τους; Η ατομική προπόνηση και ενδυνάμωση είναι για συντήρηση. Για τους ενήλικους αθλητές, που το κορμί τους θα ανταποκριθεί σύντομα, μόλις επιστρέψουν στον φυσικό τους χώρο.

Τα μικρά παιδιά όμως, τώρα πλάθουν το δικό τους κορμί. Τώρα μαθαίνουν να συνδυάζουν τις φυσικές δυνατότητες τους, με την αθλητική σκέψη και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους στη νίκη ή την ήττα. Όλα αυτά, που θα σφυρηλατήσουν τον χαρακτήρα τους, ώστε να μπορούν να «σταθούν», όσα από αυτά καταφέρουν να φτάσουν μέχρι την ανώτερη αγωνιστική βαθμίδα.

Ακόμη και αυτό το χαμένο 4μηνο-5μηνο, όπως όλα δείχνουν (από τον Μάρτιο που έκλεισαν τα πάντα, μέχρι τα τέλη του καλοκαιριού, εφόσον δύσκολα θα επιστρέψουν σε προπονήσεις, ακόμη και αν γίνει άρση του lock down), θα τα «φέρει πίσω». Πόσο μάλλον εάν και το φθινόπωρο, επαναληφθούν τα μέτρα.

Καλό είναι να κοιτάμε το σήμερα. Αλλά να έχουμε τη σκέψη μας και την αγωνία για το «αύριο». Εκτός εάν θέλουμε αντί για 20-22χρονους να πρωταγωνιστούν, να αρκεστούμε σε 35άρηδες-40άρηδες «πρωταθλητές» σε λίγο καιρό.