Θάλεια Ματίκα: «Τρελός όποιος ασχολείται με το θέατρο στην Ελλάδα»

Μια από τις πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, η Θάλεια Ματίκα έχει χαράξει τη δική της σπουδαία πορεία στο χώρο της υποκριτικής, χαρίζοντας μας σπουδαίες θεατρικές και τηλεοπτικές ερμηνείες. Φέτος, την απολαμβάνουμε στη σειρά του ΣΚΑΪ, «8 λέξεις». Η αγαπημένη ηθοποιός μιλάει εφ´ όλης της ύλης στο www.vradini.gr:

«Η σχέση μου με την υποκριτική»

Πότε και πώς αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν ήμουν πολύ μικρή, γύρω στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Σχετικά με το γιατί, αυτό χάνεται στα βάθη του χρόνου. Όπως λέει η μητέρα μου, το δήλωσα από τότε και δεν το άλλαξα ποτέ.

Θεωρείς πως ήταν μοιραίο;

Δεν ξέρω. Η οικογένειά μου, πάντως, δεν είχε καμία σχέση επαγγελματικά με την υποκριτική.

Οι γονείς σου σε στήριξαν στη συγκεκριμένη απόφαση;

Πολύ. Από την πρώτη στιγμή. Ευτυχώς, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Κατάγομαι από μία πολύ ανοιχτή οικογένεια. Δε με πίεσαν ποτέ να πάω προς άλλη κατεύθυνση, παρά το γεγονός πως ήμουν πολύ καλή μαθήτρια. Είχα απόλυτη στήριξη από τους γονείς μου.

Πώς θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με την υποκριτική;

Όταν ασχολείσαι με την τέχνη γενικά, όχι μόνο με την υποκριτική, πρέπει να έχεις το μικρόβιο του καλλιτέχνη. Δεν το κάνεις επειδή σκέφτεσαι ότι θα κάνω καριέρα, θα βγάλω λεφτά κ.λ.π. . Το κάνεις επειδή κάτι σε οδηγεί στο να είσαι καλλιτέχνης. Οπότε, η σχέση αυτή είναι σχέση ζωής. Δεν είναι επάγγελμα που κλείνεις την πόρτα και το αφήνεις πίσω σου. Το κουβαλάς όλη μέρα, κάθε μέρα, όλες τις ώρες της ζωής σου.

Υπήρξε κάποιος που να σε βοήθησε στα πρώτα σου βήματα;

Δεν είχα καμία γνωριμία. Έδωσα εξετάσεις στο Θέατρο Τέχνης, η οποία ήταν μια πολύ αγαπημένη μου σχολή, πέρασα, τελείωσα και ξεκίνησα να δουλεύω επαγγελματικά, πηγαίνοντας σε κάστινγκ και οντισιόν.

Ποιον/ποια ηθοποιό θαύμαζες όταν ήσουν μικρή;

Πάρα πολλούς, τους οποίους θαυμάζω μέχρι σήμερα. Θεατρικά, ηθοποιοί που λάτρευα όταν ήμουν μικρή ήταν η Ρένη Πιττακή, η Λυδία Κονιόρδου, ο Δημήτρης Καταλειφός κ.α. . Έχουμε πολύ ωραίο έμψυχο υλικό στην Ελλάδα.

Υπάρχει κάποιος ηθοποιός που θα ήθελες να συνεργαστείς ή κάποιος που θα ήθελες να ξανασυνεργαστείς;

Σχετικά με εκείνους που θα ήθελα να συνεργαστώ, δε θέλω να πω ονόματα γιατί είναι πάρα πολλοί και δε θέλω να αδικήσω κανέναν. Θα ήθελα να ξανασυνεργαστώ με τον Γιάννη Δρακόπουλο, με τον οποίο είχαμε κάνει μαζί το «Beginning». Είναι ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος και ηθοποιός. Τον θαυμάζω πολύ.

«Πρέπει να είσαι “τρελός” για να ασχολείσαι με το θέατρο στην Ελλάδα»

Έχεις κάποιο ανεκπλήρωτο μέχρι στιγμής όνειρο στην υποκριτική;

Δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο όνειρο. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να κάνω συνεργασίες με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω και το αποτέλεσμα της δουλειάς να με δικαιώνει, ειδικά στο θέατρο. Έχω πάρα πολλά απωθημένα, αλλά θέλω να βρίσκομαι πάνω στην σκηνή και να χαίρομαι που ερμηνεύω.

Υπάρχει κάποιος ρόλος με τον οποίο να έχεις δεθεί περισσότερο;

Όχι. Δεν είναι τόσο οι ρόλοι, όσο οι συνεργασίες και το αποτέλεσμα της δουλειάς. Αυτά είναι τα πιο σημαντικά. Τι να τον κάνεις τον μεγάλο ρόλο αν η συνεργασία δεν είναι καλή;

Υπήρξε κάποια δουλειά που να πήγε καλά ωστόσο εσύ να ένιωθες άβολα σε αυτήν;

Πολλές! (γέλια)

Υπήρξε κάποια συνεργασία που να σε σημάδεψε;

Μία συνεργασία που ανασύρω με πολλή αγάπη είναι σίγουρα με την Χρυσούλα Διαβάτη στο «Δύο γυναίκες χορεύουν». Ήταν μια δουλειά που αγαπήσαμε πολύ. Την εκτιμώ απεριόριστα καλλιτεχνικά. Είναι μια σπουδαία ηθοποιός.

Όσοι βρίσκονται εκτός του χώρου του θεάτρου βλέπουν μια λάμψη σε αυτόν. Υπάρχουν, ωστόσο, δυσκολίες;

Το θέατρο έχει μόνο δυσκολίες. Πρέπει να είσαι «τρελός» για να ασχολείσαι με αυτό στην Ελλάδα. Το βασικότερο θέμα είναι ότι δεν έχει λεφτά. Οι παραγωγές γίνονται με πάρα πολύ δυσκολία. Οι απολαβές είναι ελάχιστες. Γίνονται πάρα πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα και οι θεατές μοιράζονται, οπότε το να κόβεις εισιτήρια είναι μια πάρα πολύ δύσκολη και σημαντική υπόθεση. Το άλλο κομμάτι είναι η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού. Όταν βρίσκεσαι με πάρα πολλούς ανθρώπους στον ίδιο εργασιακό χώρο και σε τόσο ιδιαίτερη συνθήκη, παίζοντας πάνω στη σκηνή, οι προσωπικότητες αυτές πολλές φορές συγκρούονται. Δεν είναι εύκολο να διαχειρίζεσαι τόσο διαφορετικές προσωπικότητες.

Φιλίες στον χώρο έχεις κάνει;

Εννοείται. Έχω πολύ σημαντικές φιλίες από τον χώρο. Γενικότερα, επειδή η υποκριτική είναι ιδιαίτερη δουλειά, οι συνάδελφοι καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο. Έχουμε ιδιαίτερη επικοινωνία. Οι καλλιτέχνες μιλάμε συνέχεια για τη δουλειά μας.

Ένας ηθοποιός μετά από χρόνια εμπειρίας αποκτά μια συγκεκριμένη μανιέρα (τρόπο παιξίματος). Αυτό τον κάνει πιο αρνητικό στο να μάθει καινούργια πράγματα ή όχι;

Η συγκεκριμένη ερώτηση είναι σχετική. Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν πάρα πολύ την μανιέρα. Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως ο Αλ Πατσίνο ή ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο που έχουν αλλά είναι τεράστιοι ηθοποιοί. Δεν μπορείς να τους κρίνεις. Καλά κάνουν και έχουν μανιέρα. Έχουν τη δική τους «σχολή». Πάντως, το να είσαι κλειστός μεγαλώνοντας και να μην είσαι ανοιχτός σε ερεθίσματα προσωπικά το θεωρώ αρνητικό και στην Ελλάδα υπάρχει γενικά αυτό το φαινόμενο. Στο εξωτερικό οι μεγάλης ηλικίας ηθοποιοί είναι πολύ πιο έτοιμοι να εκτεθούν και να δοκιμαστούν σε σύγχρονους σκηνοθέτες.

«Ένα πτυχίο υποκριτικής δε σου δίνει την καλλιτεχνική σου υπόσταση»

Ποια είναι η μεγαλύτερη συμβουλή που έχεις δεχθεί από άνθρωπο του χώρου και ποιο το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες από τη δουλειά σου;

Τη μεγαλύτερη συμβουλή μου την έχει δώσει ο σπουδαίος ηθοποιός, Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Συγκεκριμένα, μου έχει πει πως «το θέατρο δεν είναι αγώνας δρόμου, αλλά μαραθώνιος. Δεν έχει σημασία ποιος θα τρέξει πιο γρήγορα, αλλά ποιος θα τερματίσει». Αυτό σημαίνει πως δε χρειάζεται να βλέπεις ποιος κάνει επιτυχία τη δεδομένη χρονική στιγμή ή τι συμβαίνει γύρω σου, αλλά ότι εσύ ο ίδιος πρέπει να γίνεις καλύτερος και να φτάσεις στον «τερματισμό». Το μεγαλύτερο μάθημα που έχω πάρει από τη δουλειά μου είναι πως έχω γίνει πιο ψύχραιμη στην αντιμετώπιση των πραγμάτων.

Τι σου αρέσει περισσότερο στο επάγγελμα του ηθοποιού;

Το θέατρο, γιατί ουσιαστικά είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Κινείται μαζί με τους θεατές, κάθε βράδυ η παράσταση είναι διαφορετική, όπως και το κοινό και δεν τελειώνει ποτέ το ψάξιμο. Όσες φορές και να παίξεις την ίδια παράσταση, πάντα βρίσκεις κάτι να προσθέσεις, να σε απασχολεί. Είναι μια πολύ σπουδαία μορφή τέχνης.

Τι σε φοβίζει περισσότερο στο επάγγελμά σου;

Η εργασιακή ανασφάλεια. Κάθε έξι μήνες πρέπει αναζητάς πάλι εργοδότη, νέα δουλειά.

Υπάρχει κάποιο έργο που να θες να παίξεις με τον σύζυγό σου, τον επίσης γνωστό ηθοποιό, Τάσο Ιορδανίδη;

Προσωπικά όχι. Ο Τάσος θέλει να παίξουμε το «Νυφικό Κρεβάτι». Έχει μανία με αυτό! (γέλια)

Πρόσφατα είχαν ξεσπάσει αντιδράσεις με αφορμή τη συμμετοχή της Ειρήνης Καζαριάν σε θεατρική παράσταση, σχετικά με τον αν ένας ηθοποιός θα πρέπει να έχει σπουδάσει υποκριτική. Ποια είναι η άποψή σου;

Όλα αυτά είναι πολύ σχετικά για εμένα. Ο καλλιτέχνης είναι καλλιτέχνης. Δεν μπορούμε να τον κρίνουμε από αυτό. Έναν σπουδαίο ηθοποιό που δεν έχει σπουδάσει υποκριτική δεν μπορούμε να τον αναιρέσουμε επειδή δεν έχει πάρει πτυχίο, καθώς αυτό δε σου δίνει την καλλιτεχνική σου υπόσταση. Φυσικά, αυτό δεν το συμβουλεύω σε κάποιο νέο παιδί. Θα πρέπει να πάει σε κάποια δραματική σχολή για να πάρει τα εφόδιά του. Αλλά από αυτόν τον κανόνα, δεν μπορείς να μη δεις τις εξαιρέσεις. Υπήρξαν σπουδαίοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είχαν καμία σχέση με την υποκριτική και μεγαλούργησαν, όπως σε όλες τις τέχνες.

Τι θα συμβούλευες έναν νέο ηθοποιό;

Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Τίποτα άλλο. Πρέπει να δουλεύεις μέρα-νύχτα.

Μπορεί ο κόσμος να αλλάξει μέσα από την τέχνη;

Όλοι το ελπίζουμε αυτό. Σίγουρα η τέχνη έχει τη σημασία της. Αφυπνίζει, ενώνει και περνάει πολύ σημαντικά μηνύματα, ιδιαίτερα σε ταραγμένες πολιτικές περιόδους. Δεν ξέρω, όμως, αν μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και το ένστικτο του ανθρώπου.

«Οι 8 λέξεις»

Πώς και πότε έγινε η πρόταση για τις «8 λέξεις»;

Πέρυσι με πήρε τηλέφωνο ο Ανδρέας Γεωργίου, με τον οποίο γνωρίζομαι πάρα πολλά χρόνια, πριν κάνει όλες αυτές τις επιτυχίες και συναντηθήκαμε στο Γκάζι. Στο ραντεβού ήταν παρούσα και η Βάνα Δημητρίου. Μου μίλησαν για τη δουλειά, η οποία μου άρεσε και κάπως έτσι άρχισε η συνεργασία μας.

Έλειπες οκτώ χρόνια από την τηλεόραση. Σου έλειψε;

Τη δεδομένη χρονική στιγμή ήθελα να κάνω τηλεόραση. Σε αυτά τα οκτώ χρόνια δε μου έλειψε, καθώς υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Δεν προλάβαινα να συνδυάσω την τηλεόραση με τα παιδιά, το θέατρο κ.λ.π. . Τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή, γι´ αυτό αποφάσισα να απαντήσω θετικά στην πρόταση για τις «8 λέξεις».

Είπες αμέσως το «ναι»;

Η απάντησή μου ήταν θετική από την πρώτη στιγμή.

Έχεις κάποιο κοινό στοιχείο με τον χαρακτήρα που υποδύεσαι;

Την ακεραιότητα.

Πώς είναι το κλίμα στα γυρίσματα;

Το κλίμα στην Κύπρο είναι υπέροχο. Ο Ανδρέας Γεωργίου με τον Κούλη Νικολάου και τους παραγωγούς έχουν κάνει μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα. Είναι μία τεράστια παραγωγή. Γυρίζουν τέσσερα συνεργεία παράλληλα για τις «8 λέξεις». Παρ´ όλα αυτά, υπάρχει ένα τρομερά οικογενειακό κλίμα και αυτό που με έχει συγκινήσει στους ανθρώπους στην Κύπρο, στα συνεργεία, είναι ότι όλοι ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα της δουλειάς. Δεν κάνουν πάρεργο. Μπορεί να δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα, ωστόσο δεν γκρινιάζουν, ούτε κουράζονται. Είναι όλοι ενωμένοι και πιστεύω ότι ένα κομμάτι της επιτυχίας αυτής της ομάδας, είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη αγάπη για το αντικείμενο, κάτι που δε συναντάς τόσο εύκολα στις ελληνικές παραγωγές.

«Οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν, είναι και θα είναι πολύ δύσκολες»

Πώς χαλαρώνεις μετά από μια δύσκολη μέρα στη δουλειά;

Συνήθως πάμε με τον Τάσο σε σπίτια φίλων. Αυτή είναι η κλασική μας διασκέδαση.

Αν δε γινόσουν ηθοποιός, με τι θα είχες ασχοληθεί;

Νομίζω πως το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν μονόδρομος για εμένα. Πάλι με το θέατρο θα ασχολιόμουν. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Ποια είναι η σχέση σου με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;

Ασχολούμαι ελάχιστα. Τώρα μαθαίνω να τα χρησιμοποιώ. Με βοηθάει ο Τάσος, καθώς είναι πιο εξοικειωμένος με αυτά. Γενικά, πάντως, δυσκολεύομαι με την τεχνολογία. Ομολογώ πως δε μου αρέσουν πολύ. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να προβάλλω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο.

Πώς πιστεύεις ότι θα γινόταν καλύτερος ο κόσμος;

Αγαπάτε αλλήλους. Μόνο αυτό.

Πώς βρίσκεις σήμερα τις ανθρώπινες σχέσεις;

Δύσκολες, όπως πάντα. Δε νομίζω ότι έχει αλλάξει κάτι στις ανθρώπινες σχέσεις, απλώς αλλάζει ο τρόπος επικοινωνίας.

«Βλέποντας τα παιδιά μέσα στο σπίτι, ξεχνάς κάθε σου έγνοια»

Τι σημαίνουν τα παιδιά σου για εσένα;

Τα παιδιά νομίζω πως είναι ένα τεράστιο ταξίδι για κάθε ευσυνείδητο άνθρωπο όταν τα αποκτά. Δεν καταλαβαίνεις τι νιώθεις για αυτά όταν μένεις έγκυος και τα γεννάς. Αυτό έρχεται σιγά-σιγά. Μεγαλώνοντας μαζί με τα παιδιά σου, αυτό το συναίσθημα γίνεται πολύ δυνατό και επίσης σε βοηθάει να φεύγεις από το «εγώ» σου και να θεωρείς άλλα άτομα πιο σημαντικά από σένα, με πολύ ωραίο τρόπο.

Συνδυάζονται καριέρα και μητρότητα;

Ασφαλώς και συνδυάζονται στη σύγχρονη κοινωνία.

Πόσο σε άλλαξε η μητρότητα;

Πάρα πολύ. Όπως προείπα, τα παιδιά σου μπαίνουν σε πρώτη μοίρα. Το καλό σε αυτό είναι ότι δε σε επηρεάζουν τα γεγονότα που σε επηρέαζαν πριν. Βλέποντας τα παιδιά μέσα στο σπίτι, ξεχνάς κάθε σου έγνοια.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που θες να περάσεις στα παιδιά σου;

Να αγαπούν και να συμπονούν τον συνάνθρωπό τους.

Παρακολουθούν τη σειρά;

Όχι. Ο γιος μου δε θέλει καθόλου να με βλέπει στην τηλεόραση, κάτι το οποίο προσωπικά θεωρώ πολύ υγιές. Είμαι η μαμά του, δεν είμαι ηθοποιός για εκείνον. Η κόρη μου είναι πολύ μικρή ακόμα.

Αν κάποιο από τα παιδιά σου σου έλεγε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, πώς θα αντιδρούσες;

Η αλήθεια είναι ότι δε θα χαιρόμουν ιδιαίτερα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο προτέρημα και ποιο το μεγαλύτερο ελάττωμα στον χαρακτήρα σου;

Έχω μια ικανότητα να εκλογικεύω τα πράγματα. Δε λειτουργώ μόνο βάσει συναισθήματος, αλλά χρησιμοποιώ και τη λογική. Παράλληλα, θεωρώ ότι είμαι δίκαιη. Το μεγαλύτερο ελάττωμα είναι ότι γκρινιάζω στους οικείους μου, στους κοντινούς μου ανθρώπους.

Διαβάζεις βιβλία;

Ναι. Αυτήν την περίοδο διαβάζω θεατρικά βιβλία και συγκεκριμένα μεθόδους υποκριτικής, γιατί φέτος διδάσκω σε μια σχολή, κάτι που δεν είχα ξανακάνει και νιώθω τεράστια ευθύνη γι´ αυτό.

Ταινίες βλέπεις; Υπάρχει κάποια που να σε έχει στιγματίσει;

Έχω δει άπειρες ταινίες. Μια ταινία που είχα δει πολύ μικρή και είχα συγκλονιστεί ήταν οι «Επικίνδυνες Σχέσεις», του Στίβεν Φρίαρς.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε είκοσι χρόνια από τώρα;

Δε μου αρέσει να φαντάζομαι. Ελπίζω να είμαι υγιής. Μόνο αυτό.

Τι γεύση σου άφησε το 2019;

Το 2019 ήταν μία πολύ μεταβατική περίοδος στον επαγγελματικό τομέα για εμένα και τον Τάσο. Ξεκίνησε δύσκολα, όμως τα δεδομένα στη συνέχεια άλλαξαν. Μέσα από τις δυσκολίες, έγιναν πολύ ωραία πράγματα σε επαγγελματικό επίπεδο.

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στον κόσμο για το 2020;

Να συμπονάτε τον διπλανό σας. Να φύγει από την Ελλάδα αυτό το κύμα ρατσισμού που βλέπω ότι επικρατεί τον τελευταίο καιρό και ας ανοίξουμε τις πόρτες μας για τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.