Από την Ουάλλις, στην Ελισάβετ

Στις 6 Φεβρουαρίου του 1952, ο βασιλεύς Γεώργιος ΣΤ’ άφησε την τελευταία του πνοή στο Παλάτι του Σάντριγχαμ. Ως δευτερότοκος υιός του Γεωργίου Ε’ δεν επρόκειτο να ανέλθει στον Θρόνο, διότι προηγείτο ο πρωτότοκος αδελφός του Εδουάρδος. Όπερ και εγένετο το 1936, μετά τον θάνατο του πατέρα τους. Η συνέχεια θυμίζει αισθηματικό μυθιστόρημα.

Από όλες τις υποψήφιες νύφες, που εκείνη την εποχή έπρεπε να πληρούν τους κανόνες ενός απαράβατου νόμου, δηλαδή να είναι γαλαζοαίματες ή, έστω, γόνο αριστοκρατικών οικογενειών και ανύπανδρες, ο Εδουάρδος συνάπτει ερωτική σχέση με μία παντρεμένη Αμερικανίδα, ονόματι Ουάλλις Σίμπσον. Η σχέσις τους εκκίνησε το 1931, εν όσω η Ουάλλις ήταν νυμφευμένη, και οδήγησε στο μεγαλύτερο σκάνδαλο του Οίκου των Ουΐνδσωρ όταν ο Εδουάρδος Η’, μόλις έγινε βασιλεύς, θέλησε να την επισημοποιήσει. Στην τακτική εβδομαδιαία συνάντηση που έχουν οι Βρεταννοί μονάρχες με τον εκάστοτε πρωθυπουργό της χώρας, ενημέρωσε τον Στάνλεϋ Μπάλντουϊν για τις προθέσεις του. Η αντίδρασις του τελευταίου ήταν αρνητική. Απέναντι στον κίνδυνο να παραιτηθεί η κυβέρνησις, ο ερωτευμένος Εδουάρδος επέλεξε να παραιτηθεί ο ίδιος, φεύγοντας από την χώρα και εγκαθιστάμενος στο Παρίσι. Στις 3 Ιουνίου του 1937, ετελέσθησαν οι γάμοι τους και η Ουάλλις πήρε τον τίτλο της δουκίσσης του Ουΐνδσωρ, αφού, όπως συνέβη με τον πρίγκηπα Χάρρυ, είχαν αφαιρεθεί οι βασιλικοί τίτλοι από τον σύζυγό της.

Η Ελισάβετ ήταν 10 ετών όταν άκουσε στο ραδιόφωνο τα εξής λόγια του θείου της: «Δεν μπορώ να συνεχίσω να διεκπεραιώνω τα καθήκοντά μου χωρίς να έχω δίπλα μου τη γυναίκα που αγαπώ». Αμέσως «άναψαν» οι μηχανές του Παλατιού για να προετοιμασθεί για τον νέο της ρόλο, αυτόν της διαδόχου του Θρόνου. Σε ηλικία 13 ετών ερωτεύθηκε έναν αξιωματικό του βρεταννικού ναυτικού, που μπορεί να μην ήταν η ιδανική επιλογή για τις κρατούσες αντιλήψεις, αλλά ήταν βασιλικής καταγωγής. Επί πλέον, ο πρίγκηψ Φίλιππος της Ελλάδος, υιός του πρίγκηπος Ανδρέου και της πριγκιπίσσης Αλίκης του Μπάττενμπεργκ, ήταν συγγενής της, από την πλευρά της μητέρας του. Η ένωσίς τους, το 1947, σήμανε την αρχή μίας νέας εποχής, όπου ο Φίλιππος ανεδείχθη στον «βράχο», όπως τον απεκάλεσε η ίδια στο τελευταίο τηλεοπτικό της μήνυμα, έναν «βράχο»-μόνιμη στήριξη στην επιτέλεση των καθηκόντων της. Η εκδημία του πέρυσι, σε ηλικία 99 ετών, απετέλεσε ένα σκληρό πλήγμα για την Ελισάβετ, η οποία μετακόμισε αυτές τις ημέρες στο Παλάτι του Σάντριγχαμ, σε έναν συμβολισμό που θυμίζει την απώλεια του πατέρα της. Οι τελευταίες φωτογραφίες της, που την δείχνουν να διαβάζει χαρούμενη ευχετήριες κάρτες για την επέτειο του Πλατινένιου Ιωβηλαίου της, αφήνουν να εννοηθεί πως δεν έχει φθάσει ακόμη η στιγμή της παραιτήσεώς της. Πολλώ, δε, μάλλον που έχει «ανοικτά» δύο οικογενειακά θέματα. Την διαχείριση της επικείμενης δίκης του χαϊδεμένου υιού της, πρίγκηπος Άντριου, και το «Megxit», εκ του Μέγκαν κα του exit.

Πλην Λακεδαιμονίων

Το πρώτο έτος της βασιλείας της έλαβε τον τίτλο της «Marathon Woman», της «Γυναίκας-Μαραθωνοδρόμου», από έναν δημοσιογράφο που κατέγραψε τα εξής στατιστικά: ταξίδεψε σε 15 χώρες, χόρεψε σε 50 χορούς, έβγαλε 157 λόγους, άκουσε άλλους 276. Τίμησε με την παρουσία της 135 δεξιώσεις και έσφιξε το χέρι 13.000 ατόμων. Σε μία, άλλωστε, από τις αποικίες του αγγλικού Στέμματος, την Κένυα, την βρήκε η είδησις του θανάτου του πατέρα της, τον οποίον ως διάδοχος του Θρόνου αντιπροσώπευε σε μία υπερπόντια περιοδεία, που από την Αφρική θα την οδηγούσε στην Ωκεανία. Τα ταξίδια αυτά συνεχίσθησαν με αμείωτο ρυθμό τα χρόνια που ακολούθησαν, αφού ο εκάστοτε Βρεταννός μονάρχης θεωρείται συμβολικώς, ακόμη και σήμερα, ο αρχηγός κράτους 54 ανεξαρτήτων χωρών, από την Αυστραλία έως την Τζαμάϊκα και από την Παπούα-Νέα Γουϊνέα έως τον Καναδά και την Νέα Ζηλανδία.

Το σύνολο των μελών της Κοινοπολιτείας των Εθνών (Commonwealth of Nations) είναι 54 και αποτελείται από πρώην αποικίες της Βρεταννικής Αυτοκρατορίας (σ.σ.: Η περιοχή της Δεκελείας στο Ακρωτήρι της Κύπρου συγκαταλέγεται σε μία από τις 14 νυν αποικίες υπό τον όρο British overseas territories). Το κυπριακό ζήτημα απετέλεσε την δεκαετία του ’60 έναν από τους λόγους που η βασίλισσα Ελισάβετ δεν παρέστη στους γάμους του βασιλέως Κωνσταντίνου της Ελλάδος και της πριγκιπίσσης Άννας-Μαρίας της Δανίας. Εικάζεται πως ενδομύχως ήθελε να είναι παρούσα, όπως το έπραξε σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις του αγαπημένου ανηψιού της Κωνσταντίνου στο επόμενο διάστημα, αλλά το απέφυγε, για να μην φέρει σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση. Ο έτερος λόγος της μη ελεύσεως στην χώρα μας ήταν η πικρία που ένοιωθε ο ελληνικής καταγωγής σύζυγός της, πρίγκηψ Φίλιππος, για τον τρόπο που φέρθηκαν οι πολιτικοί στον πατέρα του, τον πρίγκηπα Ανδρέα (σ.σ.: Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή είχε καταδικασθεί εις θάνατο και διεσώθη μετά από βρεταννική παρέμβαση).

Αναζητώντας, όμως, κανείς στα ιστορικά αρχεία, ανακαλύπτει ότι η Ελισάβετ είχε έλθει στην Ελλάδα, σε ιδιωτική επίσκεψη, το 1950, προσκεκλημένη μετά του συζύγου της, από τους βασιλείς Παύλο και Φρειδερίκη της Ελλάδος. Η παρουσία τους στην χώρα μας διήρκεσε μία εβδομάδα, και περιελάμβανε εκτός της φιλοξενίας τους στο Τατόϊ, επίσκεψη και στην Κέρκυρα, στο Mon Repos, όπου εγεννήθη το 1921 ο Φίλιππος. Εις ανταπόδοσιν της προσκλήσεως, η Ελισάβετ φιλοξένησε το ελληνικό βασιλικό ζεύγος στο Λονδίνο. Αυτή ήταν η τελευταία πρόσκλησις αρχηγού ελληνικού κράτους, μία πολιτική που αναμένεται να αλλάξει όταν ανέλθει στον Θρόνο ο πρίγκηπας Κάρολος της Ουαλλίας, νυν διάδοχος.