Παναγιώτης Πετράκης: «Αυτό που φοβάμαι είναι η βία, γιατί είναι η έκφραση του χειρότερου κομματιού που κρύβουμε μέσα μας»

Αναδημοσίευση από τη «Βραδυνή της Κυριακής»

Είστε από τους λίγους καλλιτέχνες που αληθινά κατέχουν το μιούζικαλ, αφού το σπουδάσατε και στην Αμερική. Τα τελευταία χρόνια, έχει διαδοθεί και στην Ελλάδα. Πού νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;

«Ευχαριστώ, αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες που υπηρετούν το μιούζικαλ τόσο, μα τόσο καλά, αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Βλέπω να ανεβαίνουν μιούζικαλ που δεν έχουν τίποτα, πια, να ζηλέψουν σε ανθρώπινο δυναμικό από τις αντίστοιχες παραστάσεις του “Broadway” και του “West End”. Το τοπίο έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με παλαιότερα που τα μιούζικαλ επανδρώνονταν από “εμπορικούς” ηθοποιούς που, όμως, δεν είχαν καμία σχέση με το είδος. Το μιούζικαλ έχει συγκεκριμένες τεχνικές απαιτήσεις: Υποκριτική, χορό, τραγούδι, όλα σε επαγγελματικό επίπεδο. Νιώθω, λοιπόν, πολύ ευτυχής να βλέπω μία πλειάδα καλλιτεχνών τόσο καλά καταρτισμένους στο είδος, να επανδρώνουν τις παραστάσεις. Πιστεύω ότι ένας κύριος λόγος για τη διάδοση των μιούζικαλ είναι ότι, πλέον, αποδίδονται όπως τους αξίζει. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρο είναι, επίσης, ότι αρχίζουν να γράφονται και να ανεβαίνουν ελληνικά μιούζικαλ, τα οποία ενδιαφέρουν, ίσως, περισσότερο, γιατί άπτονται της δικής μας ιδιοσυγκρασίας και πραγματικότητας».

Αλήθεια, με τα προσόντα σας γιατί δεν μείνατε στην Αμερική; Δεν υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες εκεί;

«Σαφώς, και μάλιστα ένιωθα ότι με “σήκωνε” το κλίμα επαγγελματικά. Η υποτροφία, όμως, που πήρα για να καταρτιστώ καλύτερα στο μιούζικαλ στη Νέα Υόρκη, είχε τον όρο ότι μετά το πέρας της ήμουν υποχρεωμένος να επιστρέψω στην Ελλάδα, τουλάχιστον για δύο χρόνια. Ο όρος αυτός ήταν απαράβατος και δεν μπορούσε να αρθεί. Έτσι επέστρεψα, το ένα έφερνε το άλλο και πια παρέμεινα. Δεν το μετανιώνω όμως, γιατί αισθάνομαι ικανοποιημένος και χαρούμενος στη χώρα μου».

-Θέατρο ή Τηλεόραση;

«Αγαπώ και τα δύο! Είναι τόσο διαφορετικές οι προκλήσεις και οι χαρές που δίνει το καθένα. Σαφώς, όμως, η αμεσότητα της επικοινωνίας με τον κόσμο στο θέατρο έχει αυτό το μαγικό, συναρπαστικό “πάρε -δώσε”, που δεν συγκρίνεται με τίποτα».

Τραγούδι ή Ηθοποιία;

«Για μένα το Τραγούδι ενέχει την Υποκριτική, γιατί το αντιμετωπίζω ως δραματικό κείμενο με μουσικό λόγο. Κάθε τραγούδι διηγείται μία ιστορία και ο ερμηνευτής οφείλει να την αποδώσει με τα ηχοχρώματά του, αλλά και με τα υπόλοιπα εκφραστικά του μέσα, τις εκφράσεις προσώπου, τις κινήσεις του… Αυτό, λοιπόν, είναι Ηθοποιία, και αφού έχει και την Μουσική, ίσως με συγκινεί λίγο περισσότερο από την Πρόζα».

Ο Παναγιώτης τι εκτιμά, τι απεχθάνεται και τι… φοβάται;

«Εκτιμώ πολύ την ευγένεια, την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια, την ταπεινοφροσύνη, τη διάθεση να μπαίνει κανείς στη θέση του άλλου. Κατ’ επέκταση, με θλίβουν τα αντίθετα. Έρχομαι σε αμηχανία, ας πούμε, όταν αντιμετωπίζω ανθρώπους που δεν μπορώ να διακρίνω αν αυτό που λένε το εννοούν. Αυτό που φοβάμαι, όμως, είναι η βία, γιατί είναι η έκφραση του χειρότερου κομματιού που κρύβουμε μέσα μας».

Υπάρχουν αληθινές φιλίες στην εποχή μας, ή όλα είναι συμφέρον;

«Σίγουρα υπάρχουν. Το ξέρω γιατί το βιώνω. Όντως, η εποχή μας προάγει τις συμφεροντολογικές, ιδιοτελείς σχέσεις περισσότερο από άλλοτε, ίσως γιατί διακατέχεται από έναν συνεχώς αυξανόμενο, αδηφάγο υλισμό. Όμως, ο άνθρωπος πάντα θα αγαπά, θα νοιάζεται και θα προσφέρεται στον συνάνθρωπό του, γιατί αυτά, στην ουσία, μας κάνουν ανθρώπους».

Αν ήσασταν πρωθυπουργός, τι θα αλλάζατε στην κοινωνία μας;

«Υπερβολικά δύσκολή ερώτηση! Δεν ξέρω αν ένας πρωθυπουργός έχει τη δύναμη να αλλάξει άσχημα στοιχεία του πυρήνα της κοινωνίας μας, αφού και ο ίδιος αποτελεί έκφρασή της. Θα παραλλάξω λίγο την ερώτηση και θα πω πως αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα “ρύθμιζα” τη στάθμη του συλλογικού συμφέροντος πάνω από το ατομικό, και επίσης θα “ανέβαζα την ένταση” της ανοχής μας στη διαφορετικότητα».

Το μότο σας στις δυσκολίες;

«Έχει ο Θεός»!

Για εσάς τι σημαίνει η δουλειά σας; Εκτόνωση, λύτρωση, φυγή, ζωή;
«Παιγνίδι κυρίως, παιγνίδι παιδικό… Αυτή η αίσθησή μου είναι πιο σημαντική στη δουλειά μου, ότι, δηλαδή, μαζευόμαστε κάποια παιδιά σε μία αλάνα, σε μία παιδική χαρά, και παίζουμε με όλη την καρδιά και την ψυχή μας».
Πρωταγωνιστείτε φέτος, έως 17 Απριλίου, στο έργο του Μάκη Δελαπόρτα «Η κυρία Επιθεώρηση», που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Μιλήστε μας για τη συνεργασία αυτή με ένα τόσο μεγάλο θίασο.
«Είναι μία πολύ ευτυχής συγκυρία να συνεργάζομαι με τόσο αξιόλογους, καταξιωμένους και ταλαντούχους καλλιτέχνες. Ο Μάκης Δελαπόρτας έχει δημιουργήσει μία υπέροχη παράσταση για την ιστορία της Επιθεώρησης, μέσα από την οποία περνάει και η Ιστορία της νεότερης Ελλάδας με τρόπο φαντασμαγορικό! Με πολύ γέλιο, πολλή μουσική, πολύ χορό, εντυπωσιακά κοστούμια και ταλέντο που ξεχειλίζει από τους Κώστα Μακεδόνα, Γιάννη Ζουγανέλη, Ελένη Καστάνη, Ζέτα Δούκα, Νίνα Λοτσάρη, Πηνελόπη Αναστασοπούλου και Θοδωρή Πανά, οι οποίοι είναι και ωραίοι άνθρωποι». 

Θα σας απολαύσουμε και κάπου αλλού;

«Στα σκαριά είναι μία παράσταση, πάλι του Μάκη Δελαπόρτα, η οποία θα ανέβει, πρώτα ο Θεός, μετά το Πάσχα στη Θεσσαλονίκη. Επίσης, το καλοκαίρι θα περιοδεύσω με ένα ιδιαίτερο, συγκινητικό έργο της Τάνιας Χαροκόπου αφιερωμένο στην τελευταία ημέρα του τελευταίου επισκόπου Σμύρνης Χρυσοστόμου και τον μαρτυρικό του θάνατο που σημάδεψε τα γεγονότα της καταστροφής του 22’. Παράλληλα, συνεχίζω και τη συνεργασία μου με τη Λαϊκή Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης, με συναυλίες σε αρκετές γωνιές της χώρας μας».

«Αν είχα ένα μαγικό ραβδάκι θα “ρύθμιζα” τη στάθμη του συλλογικού συμφέροντος πάνω από το ατομικό και επίσης θα “ανέβαζα την ένταση” της ανοχής μας στη διαφορετικότητα».

Βιογραφικό

Ο χαρισματικός και αγαπημένος Παναγιώτης Πετράκης γεννήθηκε στο Χαλάνδρι και έχει καταγωγή από το Ρέθυμνο Κρήτης. Στα 5 του ανακοίνωσε ότι ήθελε να γίνει δεσπότης, μετά δημοσιογράφος, δικηγόρος, καθηγητής Αγγλικών και σχεδιαστής. Τελικά, αποφάσισε να γίνει ηθοποιός, ύστερα από την παρότρυνση των καθηγητών και των γονιών του. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη, και, με υποτροφία Φούλμπραϊτ, στη Νέα Υόρκη. Συνέπεσε, μάλιστα, με την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων και βίωσε μία δραματική εμπειρία. Έχει πραγματοποιήσει συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό, έχει συμμετάσχει σε σίριαλ, μιούζικαλ, θεατρικά, έχει συνεργαστεί με σπουδαίους συνθέτες και ερμηνευτές. Πιστεύει πολύ στον Χριστό και την προσευχή που τον έχει στηρίξει σε δυσκολίες του. Σε 10 χρόνια βλέπει τον εαυτό του να ζει ήρεμα σε ένα ορεινό χωριό.